33ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
digi2010-ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
16ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
20-25 Σεπτεμβρίου 2010
       
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ

Ο κριτικός κινηματογράφου Κώστας Κωνσταντινίδης παρουσίασε - στο Αίθριο των Γραφείων του Φεστιβάλ - τους σκηνοθέτες ταινιών που συμμετέχουν φέτος στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (στο Εθνικό Διαγωνιστικό και digi 2010).  

Αριστείδης Παπαστυλόπουλος – «Κing Nomad» (digi 2010)
Πρόκειται για μία ταινία μυθοπλασίας η οποία «πατάει» πάνω στην αφήγηση ντοκιμαντέρ και κάνει τον διαχωρισμό ανάμεσα στο ένστικτο και στη συνείδηση.

Δημήτρης Νάκος – «Φωτεινή και Αλεξάνδρα» (digi 2010)
Είναι μια συνομιλία μεταξύ ζωής και τέχνης και μια προσπάθεια  μείξης των δύο είδη θεάτρου και κινηματογράφου. «Ο καθένας παίρνει ανάλογα με τη φάση της ζωής του, ό,τι θέλει» δήλωσε ο σκηνοθέτης.

Στέργιος Μουντσάκης – «Υποσυνείδητο της πόλης» (digi 2010)
Είναι ένα κολάζ εικόνων της πόλης και των τοπίων που προϋπήρχαν στην πόλη. Η ιδέα γεννήθηκε κατά την διάρκεια  γυρίσματος μιας ταινίας ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους και αποτελεί τις αναμνήσεις κάποιου που έχει πεθάνει από κάποιες παλιές γειτονιές της Αθήνας.

Ορφέας Περετζής – «Πούλησέ το» (Εθνικό Διαγωνιστικό)
Είναι μια σάτιρα για τις τηλεπωλήσεις που έχουν κατακλείσει την ελληνική τηλεόραση. Το στόρι περιγράφει μια ψεύτικη εκπομπή κατά την οποία ο τηλεπαρουσιαστής βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο καθώς προσπαθεί να κάνει ρεκόρ πωλήσεων μέσα σε ένα βράδυ. 

Νάνσυ Σπετσιώτη – «Σ’ ένα συνοριακό σταθμό» (Εθνικό Διαγωνιστικό)
Πρόκειται για μια ελεύθερη διασκευή του ομότιτλου διηγήματος του Αντώνη Σαμαράκη. Αφηγείται την ιστορία ενός σταθμάρχη ο οποίος δουλεύει χρόνια σε ένα συνοριακό σταθμό αλλά δεν αποτολμά ο ίδιος ένα ταξίδι. Όπως επισήμανε η σκηνοθέτης: «Ουσιαστικά είναι μία ιστορία για το βήμα που δεν τολμούμε να κάνουμε και κινείται περισσότερο στο συμβολικό του πράγματος παρόλο που είναι διανθισμένη με ρεαλιστικά στοιχεία».

Τάσος Γουδέλης – «Ευαγγελισμός» (Εθνικό Διαγωνιστικό)
Είναι μια ταινία μυθοπλασίας έχει μια ιστορία, αλλά έχει πολλές ανοικτές διόδους που μπορεί να εισέλθει ο θεατής με όποιο τρόπο προσέγγισης επιθυμεί. Είναι πολλές ιστορίες σε μία αφήγηση. Ένας άγγελος με τη μορφή μιας παιδιάτρου, επισκέπτεται ένα κορίτσι, με την εντολή να το «παραλάβει».

Νίκος Αλευράς – «Αρχαίον όστρακο» (Εθνικό Διαγωνιστικό)
Κάποιες ερωτήσεις που βάζει η ταινία: Γιατί το «όστρακο» - που βγαίνει από το «οστούν» - που βγαίνει από το χώμα είναι το πιο σκληρό υλικό που υπάρχει στη φύση; Πώς το χώμα μετατρέπεται σε κόκαλο και προστατεύει τον εγκέφαλο; Είναι αλήθεια «τα πάντα ρει» του Ηράκλειτου; «Το σινεμά είναι η τελετουργία του ανθρώπινου πολιτισμού είναι καθαρά ποιητικό το θέμα» δήλωσε ο σκηνοθέτης.

Ανδρέας Μόργκαν Mασούρης – «Smash» (digi 2010)
Η ταινία διαδραματίζεται στην Αθήνα. Είναι μια παρέα δεκαεξάχρονων γκραφιτάδων στις νυχτερινές διαδρομές τους στην πόλη. Σχέδια. Μπογιές, αναφορές σε master pieces, βαγόνια τρένων, εμμονή στην τέχνη των δρόμων. Συναισθήματα, ανησυχίες και ερωτηματικά που βγαίνουν μέσα από αυτή την μεικτή τεχνική στους τοίχους.

Δημήτρης Γαλουτζής – «Κόκκινη ζημιά» (digi 2010) 
Ο σκηνοθέτης της «Κόκκινης ζημιάς» είπε σχετικά με την δημιουργία της ταινίας: «Για μένα δεν υπάρχει ούτε κινηματογράφος, ούτε τέχνη, ούτε πολιτισμός. Υπάρχει δημιουργία, ποίηση και έρωτας. Ας δημιουργήσουμε λοιπόν όλοι μαζί όμορφα πράγματα». 

Θοδωρής Βουρνάς- «Ποιος δεν μετανιώνει» (digi 2010)
Το «Ποιος δεν μετανιώνει», το γυρίσαμε στην Αθήνα και μονταρίστηκε στην Κρήτη. Ο ήρωας αν μετανιώσει και απομυθοποιήσει τον εαυτό του, δεν θα μπορεί να συνεχίσει να ζει μέρα με τη μέρα γιατί θα χάσει όλα αυτά τα οποία πιστεύει. Οπότε προτιμά να μην μετανιώνει και να είναι μόνος του παρά να μην προχωρήσει τη ζωή του.

Νίκος Καλπάνης – «Το τέρας» (digi 2010)
Ο σκηνοθέτης λέει για την ταινία του: «είναι ένα δράμα- ψυχολογικό θρίλερ για ένα νέο δάσκαλο με απαγορευμένες επιθυμίες. Την ταινία την έκανα πριν ένα χρόνο στη σχολή μου στο Εδιμβούργο».

Δημήτρης Φιλίππου – «Κόκκινη άμμος» (digi 2010)
Η ταινία επιχειρεί να παρουσιάσει δύο εκ διαμέτρου αντίθετες διαστάσεις της ίδιας κοινωνίας. Μία η οποία επιβάλλει στερεότυπα, όπως ότι πρέπει να σπουδάσεις οπωσδήποτε και να κάνεις μία οικογένεια -πρότυπο. Και από την άλλη πλευρά, μία άλλη διάσταση της ίδιας κοινωνίας, η οποία είναι περισσότερο σαν ψευδαίσθηση. Ωστόσο και οι δύο δίνουν μία ψευδαίσθηση ευτυχίας την οποία παρουσιάζουμε μέσα από αυτή την ταινία.


Χρυσούλα Λαγού- Βασίλης Τζιώκας – «21 μ.Κ.» (digi 2010)
Η ταινία αναφέρεται σε μία μετα-καταστροφική κοινωνία όπου υπάρχει καταστολή των αισθήσεων και ξαφνικά η ηρωίδα αποφασίζει να αφυπνίσει τις αισθήσεις της και να αντιληφθεί την πραγματικότητα που υπάρχει.
Την συζήτηση πυροδότησε ο  Κώστας  Κωνσταντινίδης αναφορικά με τη συνεργασία δύο σκηνοθετών για τη δημιουργία μιας ταινίας και την συνύπαρξή τους σκηνοθετικά. Μέσα από την ανάπτυξη της συζήτησης πολλοί σκηνοθέτες βρήκαν την ευκαιρία να τονίσουν την σπουδαιότητα των ατόμων πίσω από τις κάμερες και να τους ευχαριστήσουν, επισημαίνοντας  πως αποτελούν ένα σύνολο, μια οικογένεια με έναν κοινό σκοπό που όμως ο καθένας έχει τον λόγο του. Ο σκηνοθέτης Νίκος Αλευράς τοποθετήθηκε σημειώνοντας πως μια συνεργασία νέου και παλιού θα ήταν ιδανική στην δημιουργία ταινιών μικρού μήκους.
Αναπτύσσοντας την συζήτηση αναφέρθηκαν στο επίπεδο δυσκολίας και την αγωνία που έχουν ως πρωτοεμφανιζόμενοι συμμετέχοντες, υπογραμμίζοντας την δυσκολία επιλογής των ηθοποιών.

Στη συζήτηση περί αναζήτησης των κατάλληλων ηθοποιών ο σκηνοθέτης Βασίλειος Γιαλουτζής αναφέρθηκε στην αλήθεια που αναζητά ο ίδιος από τους ηθοποιός του. Την ευκαιρία άδραξε ο Νίκος Αλευράς θέτοντας το ερώτημα «πως βγάζεις την αλήθεια όμως μέσα από τον ηθοποιό το σενάριο και όλη την διαδικασία;» και συμπλήρωσε πως οι φετινές ταινίες είναι μέτριες. Ο συντονιστής του πάνελ ρώτησε τους παρευρισκόμενους κατά πόσο υπάρχει διαφορά μεταξύ των κινηματογραφικών σχολών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Κάποιοι υποστήριξαν πως μπορεί στην Ελλάδα να υπάρχει θεωρητικά η πανεπιστημιακή υποστήριξη για τους κινηματογραφιστές, ωστόσο δεν υπάρχει πρακτικά η εκπαίδευση. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε η κ. Σπετσιώτη υποστηρίζοντας πως πολλοί από τους καθηγητές εκπαιδεύονται πλέον στο εξωτερικό για την συγγραφή σεναρίου που είναι το πλέον σημαντικό σε μια ταινία. «Το τεχνικό μέρος θα το κατακτήσουμε, αυτό που μας λείπει είναι η πολιτική σκέψη» τόνισε.
Την συζήτηση πέρασε σε άλλο επίπεδο με το σχόλιό του ο Νίκος Αλευράς. Δήλωσε πως για να παράγεις αισθητική το βασικότερο σημείο είναι ο σεβασμός της ιδιαιτερότητάς των συνεργατών σου σε όλα τα επίπεδα. Από το κοινό, ο διευθυντής φωτογραφίας, Σταύρος Χασάπης απηύθυνε ερώτηση σχετικά με την απουσία των νέων σκηνοθετών από τις κινηματογραφικές αίθουσες και την πιθανότητα φόβου σύγκρισης από μέρους τους με τους ευρωπαίους συναδέλφους τους η οποία δεν απαντήθηκε… 
Την συνάντηση έκλεισε ο Δημήτρης Χαρίτος σχολιάζοντας τα περί «μετριότητας» των φετινών συμμετοχών υποστηρίζοντας πως απλά, ο πήχης έχει ανέβει, γι’ αυτό είναι όλο και πιο δύσκολο να επιλέξεις τους νικητές.    
(Ρεπορτάζ: Δέσποινα Τσιπτσέ-Φωτεινή Γκόγκου)

Για το Γραφείο Τύπου
Κατερίνα Πολύζου