Για την καθεμία και τον καθένα από εμάς, ο Λάκης έχει γίνει ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ψυχής μας. Ίσως γιατί μας έδειξε όσο λίγοι το γλυκόπικρο κουκούτσι του πολιτισμού αυτού του τόπου, πάει να πει εκείνο που είμαστε συλλογικά και ως άτομα ξεχωριστά. Αυτό είναι, θαρρώ, το κεντρικό θέμα που τον κυνηγάει και το κυνηγάει σε κάθε του ταινία, από τα Γράμματα από την Αμερική ως το Ταξίδι στη Μυτιλήνη. Και το πολιορκεί, συνδυάζοντας με τον μοναδικό του τρόπο μια λιτή, τελετουργική αφήγηση και την ενσάρκωσή της σε πρόσωπα χειροπιαστά και αλησμόνητα, με τη συνδρομή εξαιρετικών κάθε φορά ηθοποιών. Έχοντας σκύψει ευλαβικά στην παλαιότερη πεζογραφική μας παράδοση –του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού και του Μητσάκη– τη συνεχίζει στα δικά του διηγήματα με γνησιότητα και μετριοφροσύνη, μιλώντας μας για τα βάσανα και τους καημούς σημερινών ανθρώπων. Και τι να πω για το κτήμα εσαεί που είναι τα ντοκυμαντέρ του στις τηλεοπτικές εκπομπές «Παρασκήνιο» και «Υστερόγραφο»; Εδώ διασώζονται πολλές από τι...

Αχιλλέας Κυριακίδης ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑΣ ΤΩΝ ΚΗΠΩΝ, ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ Ελπίζω αυτό το χαρτί να μη σας τρομάζει – ή, τουλάχιστον, να μη σας τρομάζει όσο θα τρόμαζε εμένα η τυχόν απουσία του. Βλέπετε, ένας άνθρωπος που γράφει, όπως εγώ (και η σκηνοθεσία είναι μια άλλη μορφή συγγραφικής έκφρασης, πολύ λιγότερο μοναχική), ένας άνθρωπος λοιπόν που γράφει, συνήθως δεν εμπιστεύεται και πολύ τον εαυτό του ότι μπορεί να μιλήσει σ' ένα ακροατήριο με την ίδια ευκολία που, τα ίδια πράγματα, μπορεί και τ' αφήνει να κυλήσουν στο χαρτί. Πριν από λίγα χρόνια, κλήθηκα (καλή ώρα) να προλογίσω μια προβολή της ταινίας του Kauffman ­Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι­, με αφορμή την παρουσία στην Ελλάδα του σεναριογράφου της ταινίας, Jean-Claude Carrière. Αντιμετώπισα το όλο εγχείρημα με τρομερό δέος, και θυμάμαι πως το κείμενο που εκφώνησα, έφερε τον τίτλο: «Η αβάσταχτη ελαφρότητα των προλόγων». Το ...