1.Ο Λάκης και η CineticΠολλά έχουν ειπωθεί και γραφτεί για την «ελληνική ταυτότητα». Πως κάποιος που διεισδύει στην ουσία της έννοιας, ξεπερνά καπηλείες, ψευδο-πατριωτισμούς, αφέλειες και συναισθηματικές υστερίες. Άλλωστε στη χώρα της υπερβολής, όποιος τολμά να χρησιμοποιήσει σε πρόταση τη λέξη «Ελλάδα», χαρίζεται ή τοποθετείται στην καλύτερη στη συντηρητική παράταξη και ακόμα χειρότερα στους φασίστες. Και είναι κατανοητό για έναν λαό να δουλεύει εγκεφαλικά με σχήματα όπως τα νήπια, αφού για να κατανοήσει πιο λεπτές έννοιες χρειάζεται ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, άρα ουσιαστική καλλιέργεια γνώσεων.Σε αυτό λοιπόν το προγλωσσικό περιβάλλον πρόβαλε ο Λάκης, ωραίος ως Έλλην. Από την αρχή ήταν καχύποπτος στους αυτόκλητα διορισμένους φύλακες της προοδευτικότητας, αλλά προστάτευε –μέσω της cinetic– κάθε φωνή που αντιστεκόταν στα δόγματα. Γιατί αυτό ήταν η cinetic, η εταιρεία που μαζί με τον Τάκη Χατζόπουλο ίδρυσαν. Μια βάση για να μπορέσουν να στηρίξουν αρχικά το τιτάνιο έργο του «Παρασκην...

Εχω εκφράσει, πολλές φορές, σε κείμενα ή σε εισηγήσεις, τη διαπίστωση και την άποψη μου ότι, την τελευταία περίοδο, με αφετηρία το 1994, το επιπέδο των ταινιών μικρού μήκους έχει ανέβει πάρα πολύ. Κι αυτό συμβαίνει, τόσο με αυτές που παράγονται στην Ελλάδα, όσο και μ’ εκείνες που γυρίζονται στο εξωτερικό από νέους έλληνες κινηματογραφιστές, που πήγαν και σπούδασαν ή είναι μόνιμα εγκαταστημένοι – π.χ. ως παιδιά ή εγγόνια μεταναστών – σε χώρες του εξωτερικού, κυρίως της Ευρώπης ή της Βόρειας Αμερικής. Και το ποιοτικό επίπεδο των ταινιών, το βλέπουμε κι εφέτος, μένει αρκετά υψηλό, με μια μικρή, έστω, πτώση, ιδίως στις ταινίες μυθοπλασίας, και κάπως λιγότερο στις ταινίες του λεγόμενου σπουδαστικού τμήματος, ενώ το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, παρά τις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζει, στη χώρα μας, το τόσο ενδιαφέρον αυτό κινηματογραφικό είδος, αντιπροσωπεύεται από τέσσε...