Γιορτής «μικρομηκάδων» συνέχεια και τέλοςτου Δημήτρη ΧαρίτουΣτο προηγούμενο τεύχος του Αντί επιχειρήσαμε μια πρώτη προσέγγιση της φετινής διοργάνωσης του φεστιβάλ, όταν αυτή βρισκόταν ακόμα στα «μισά του πλου». Τώρα, μετά την απονομή των βραβείων και την εορταστική λήξη, μπορούμε να ολοκληρώσουμε την περιδιάβαση και το σχολιασμό των υπολοίπων ταινιών από εκείνες που παρουσιάζουν αξιολογικά στοιχεία, έστω και αν αυτά συνυπάρχουν και με αρνητικά.Σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση, για να ξεκινήσουμε κιόλας, ανήκει η ταινία του Κωστή Μεγαπάνου, Νέα Τάξη. Το πομπώδες, ο μελοδραματικός εστετισμός, η υπερβολή συγκατοικούν με το ουσιαστικό, την καίρια δηλαδή στιγμή, καταλήγοντας σ' έναν κινηματογραφικό πολτό. Τελικά, απέμεινε η απορία για το τι καταδίκαζε και τι υπερασπιζόταν αυτό το πάτσγουωρκ προθέσεων. Και είναι κρίμα γιατί σημαντικό μέρος της κινηματογραφικής πρώτης ύλης είναι όντως σημαντικό. Αλλά και το Μια φωνή... μια πόλη..., του Σάββα Καρύδα, διασκευή του γνωστού μονόπρακτου του Ζάν Κοκ...

Παύλος Ζάννας - ΔιαδρομέςΕπιλέγει και σχολιάζει ο Λευτέρης ΞανθόπουλοςΠαύλος Ζάννας, Φεβρουάριος 1988, στο σπίτι του στο Κουκάκι. Σε ένα διάλειμμα των γυρισμάτων, τον φωτογραφίζω. Κοιτάζει τον φακό μετωπικά, όπως συνήθιζε πάντα να κοιτάζει στα μάτια τον συνομιλητή που είχε απέναντι του. Λίγο αργότερα, όταν αρχίσει πάλι το γύρισμα, θα πει στον Τέλη Σαμαντά, που είχε τη δημοσιογραφική επιμέλεια της εκπομπής: "Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι αυτό ακριβώς το παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα στο τι είναι σημαντικά και τι ασήμαντο- στο τι ακούγεται και τι ψιθυρίζεται- στο τι πρέπει να ψιθυρίζεται αλλά δεν ψιθυρίζεται - στο τι δεν θα έπρεπε να ακούγεται και όμως ακούγεται δυνατά. Έχω την εντύπωση, πως υπάρχει ένα πρόβλημα κριτηρίων. Τα κριτήρια δεν είναι πια συλλογικά, ο καθένας προσπαθεί να φτιάξει τα δικά του. Χάσαμε τη δυνατότητα να έχουμε έναν κοινό παρονομαστή, πάνω στον οποίο να ζυγίζουμε τις κρίσεις μας...Συναντήθηκα με τον Ζάννα (1929-1989) στα τελευταία χρόνια της ζωής του, στα χρό...