ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ, 1995Τρία σε... συσκευασία ενός (Σχετικά με την οργάνωση...)του Δημήτρη ΧαρίτουΌλα ήταν σχεδόν τα ίδια όπως και πέρσι. Έχει όμως και αυτό τη χάρη του, αφού έτσι σου δίνεται η οπωσδήποτε χρήσιμη άνεση της οικειότητας. Οι ίδιοι άνθρωποι (αρμόδιοι και μη), οι ίδιοι χοίροι, οι ίδιες χωρητικότητες αλλά και η ίδια πάντοτε αφειδώλευτη προθυμία για εξυπηρέτηση από τους... Οργανωτικάριους (ο νεολογισμός ανήκει στους ίδιους). Μόνο τα νερά της Βαρβάρας, μπροστά στο Ύδραμα, έδειχναν φέτος περισσότερα. Το μεταμεσονύκτιο χαβαλετζίδικο των «Rooms» έκλεισε πλήρες ημερών, και τη θέση του στις ομόφωνες προτιμήσεις του φεστιβαλόκοσμου κατέλαβε ο νεόκοπος «Μύλος». Διαχεόμενη υποψία ήταν ότι για αρκετούς το κινηματογραφικό φεστιβάλ αποτελούσε πρόφαση μέχρι να αρχίσει το άλλο, το ολονύχτιο ξεφάντωμα όπου και εντοπιζόταν το κύριο ενδιαφέρον τους.Κατά τα άλλα, η μόνη αλλαγή που έγινε στα χλομά και θλιβερά (ου μην αλλά και ιστορικά) «Αστέρια», την αίθουσα των προβολών, ή...

Όταν πήγα να τον δω στο νοσοκομείο, λίγο μετά την πρώτη επέμβαση που έκανε το περασμένο καλοκαίρι μου είπε: «Δεν μπορείς να φανταστείς! Η αναισθησιολόγος, έτσι όπως μιλούσε στις νοσοκόμες, έμοιαζε με κορυφαία σε αρχαία τραγωδία…»Έτσι ήταν ο Παπαστάθης. Είχε έναν ενθουσιασμό που δεν τον εγκατέλειπε ποτέ. Καμιά στιγμή δεν τον άγγιξε η ευτέλεια της καθημερινότητας. Η πίστη του σε έναν κόσμο αξιών χαρακτήριζε και τις πιο μικρές του χειρονομίες, κάνοντας όλους εμάς που τον συναναστρεφόμαστε να νιώθουμε εξαιρετικά ευνοημένοι.Τον γνώρισα, όπως και πολλοί άλλοι, με αφορμή ένα «Παρασκήνιο» που ήθελε να κάνει με τον Φειδάκη, ζωγραφίζοντας το πορτραίτο του Βιζυηνού. Ήθελε να μιλήσουν κάποιοι ζωγράφοι για τον Πάνο, μεταξύ των οποίων και εγώ. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά που είπα, να αυτονομηθούν και να αποτελέσουν από μόνα τους ένα ανεξάρτητο «Παρασκήνιο».Tον θυμάμαι πολύ καλά όταν μπήκε στο εργαστήριο για πρώτη φορά. Κρατούσε κάποια βιβλία με τα διηγήματα του Βιζυηνού, όπως και μερικά κείμενα που είχα...