Έμαθαν πώς να το πουν, αλλά δεν ξέρουν τι να πουνΥπάρχουν ευκρινή σημάδια που δείχνουν ότι το δραμινό φεστιβάλ μπήκε για τα καλά στη φάση της ενηλικίωσης, ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ρητορικό (μαζί και ρομαντικό) χαρακτηρισμό του ως 8εσμού. Φυσικό αυτό, αφού σ' αυτή τη φάση, στο ώριμο σώμα της διοργάνωσης προσφύονται και οι «αμαρτίες» της. Αυτά έχουν οι «ωριμότητες»...του Δημητρη ΧαρίτουΤούτη η διοργάνωση, που ξεκίνησε πριν 24 χρόνια με λογική την αδυναμία να προβλέψει σε βάθος χρόνου τη σημερινή «υπερτροφία της», είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει το χωρίς αμφιβολία χρήσιμο έργο της υπηρετώντας ταυτόχρονα τη δισυπόστατη φύση της: του «αγαπησιάρη» τροφού των νέων κινηματογραφιστών και του «μηχανισμού» εξυπηρέτησης αλλότριων προς την Έβδομη Τέχνη σκοπιμοτήτων. Ας πούμε, τίποτα το καινοφανές. «Όλη η Ελλάδα -κατά Διονύση- απέραντη παράγκα...». Αυτό πάντως που φτάνει στην αίσθηση και στα μάτια των πολλών, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχουν κανένα λόγο να τα περνάνε όλα από το ψ...

Βρισκόμουν στην Ιταλία, καλεσμένη στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Μπολόνια, όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του Λάκη Παπαστάθη. Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε έκθεση βιβλίου την οφείλω στον Λάκη. Μαζί ταξιδέψαμε το 2014 στη Θεσσαλονίκη, για να συνομιλήσουμε για το βιβλίο του Γιάννη Κιουρτσάκη Ο Νεοελληνικός διχασμός και το μυστήριο της τέχνης. Ξαναβλέποντας δυο ταινίες του Λάκη Παπαστάθη (Πατάκης, 2014). Με αφορμή την κουβέντα εκείνη, γνώρισα τη Θεσσαλονίκη της γενιάς του Παπαστάθη, μια ρομαντική εκδοχή της συμπρωτεύουσας, έχοντας ως ξεναγό μου τον ίδιο. Θυμάμαι ακόμη τους εξαντλητικούς διαλόγους πάνω στο σινεμά, στον Θεόφιλο και στον Καιρό των Ελλήνων, στη μορφή του Δημήτρη Καταλειφού, στην έννοια της ελληνικότητας, στη λυτρωτική δύναμη της τέχνης. Ο Λάκης υποστήριζε με πάθος ότι η συγγραφή και η τέχνη γενικότερα πηγάζουν από μια περίσσεια, από μια θάλασσα που βράζει μέσα στον δημιουργό και πρέπει πάση θυσία να ξεχυθεί. Η ζωή του Λάκη Παπαστάθη ξεχείλιζε από τέχνη και δεν έχανε ευκαιρία...