Ρίχνοντας μια ματιά στις ταινίες ας ξεκινήσουμε από τα ντοκυμανταίρ πού φέτος ήταν πάνω από το 1/3 της παραγωγής. Ανάμεσά τους υπήρχε μια πολύ αξιόλογη δουλειά, ίσως ή καλύτερη του Φεστιβάλ, ή ταινία Στα Τουρκοβούνια του Λευτέρη Ξανθόπουλου. Ο σκηνοθέτης αυτός (πού είχε εντυπωσιάσει με τις προηγούμενες ταινίες του Ελληνική κοινότητα Χαϊδελβέργης και Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα) μας δείχνει τι σημαίνει να ξέρεις καλά το θέμα πού χειρίζεσαι. Ή ταινία βασίζεται στις αφηγήσεις των κατοίκων των αυθαίρετων κτισμάτων της περιοχής, οι οποίοι διηγούνται πώς έφτασαν εκεί, τι περιπέτειες πέρασαν ώσπου να εγκατασταθούν και ποια είναι τα τωρινά τους προβλήματα. Η ταινία αρχίζει όπως πρέπει και κλείνει τη στιγμή πού πρέπει. Δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο, τίποτα παραπανίσιο. Το γενικό πλάνο με τα Τουρκοβούνια καί την Αθήνα από το ελικόπτερο πού κλείνει την ταινία, δείχνει εύστοχα τις αλλοπρόσαλλες ενέργειες των Ιθυνόντων να διώξουν τους λιγοστούς κατοίκους της περιοχής, ενώ λίγα χιλιόμετρα παραπέρα ή ...

Τα υπόλοιπα και τα επιλεγόμεναΟκτώ ταινίες με το γενικό θεματικό τίτλο «Έλληνες του Κόσμου» αποτέλεσαν την ύλη μιας καινούργιας ενότητας στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ της Δράμας. Πρόκειται για αυτές που δεν είχαν τις προϋποθέσεις να αποκτήσουν το Πιστοποιητικό Ελληνικότητας το οποίο χορηγεί το υπουργείο Πολιτισμού. Αυτό συμβαίνει όταν τόσο η ελληνική γλώσσα όσο και οι ελληνικής υπηκοότητας συντελεστές (καλλιτεχνικοί, τεχνικοί και οικονομικοί) δεν πλειοψηφούν στην ταινία. Σωστή και δίκαιη η λύση που δόθηκε από το Φεστιβάλ, αφού έτσι κανείς δεν θα 'χει λόγο να «γκρινιάζει».Του Δημήτρη ΧαρίτουΠαρ' όλα αυτά, η φετινή φουρνιά των οκτώ ταινιών δεν έκρυβε κάποια έκπληξη. Καλές τεχνικά κατασκευές, ποικιλία θεμάτων, πλην όμως αδιάφορων. Φαίνεται ότι το σύνδρομο της χορτάτης, της αποπροσανατολισμένης και φυσικά εφησυχασμένης νεολαίας είναι διεθνές. Πιθανόν άλλα σύνδρομα, όπως αυτά του «Μπιν Λάντεν» και του «Άνθρακα», να την αφυπνίσουν. Εν πάσει περιπτώσει, να ξανάρθουμε (πους «Έλληνες του κόσμου» κ...