01 ΑΖΑ digital CINEMA festival 2007
Ένα περίφημο ξεκίνημα στην πόλη μας !
Πραγματοποιήθηκε το τελευταίο τριήμερο στις αίθουσες τού Μουσείου Κινηματογράφου το πρώτο διεθνές φεστιβάλ ψηφιακών ταινιών μικρού μήκους, το AZAdigitalCINEMAfestival. Ο μεγάλος αριθμός των σινεφίλ που το παρακολούθησαν και η απόλυτη ικανοποίηση και ευχαρίστηση τους με την ποιότητα των ταινιών που διαλέχτηκαν από Ελλάδα, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Σερβία, Τουρκία, Πολωνία, Βραζιλία, Νορβηγία, Βουλγαρία κ.α, δείχνει ξεκάθαρα όχι μόνο την μεγάλη επιτυχία τού φεστιβάλ, αλλά και την ανάγκη των σινεφίλ της πόλης να έχουν την ευκαιρία να δούν και να απολαύσουν σημαντικό σινεμά μικρού (σε διάρκεια μόνο) μήκους σινεμά. Οι δύο αίθουσες ασφυκτικά γεμάτες κάθε βράδυ, και η απαίτηση των θεατών και των νέων δημιουργών να επαναληφθει το 2008 και να γίνει ετήσιος θεσμός στην πόλη μας.
Το AZAdigitalCINEMAfestival μας υποσχέθηκε, και το απέδειξε με τις ταινίες του, πως τελικά η νοσταλγία για τον κινηματογράφο είναι και το μέλλον του, το ψηφιακό σινεμά. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει και οφείλουμε ν’ αναφερθούμε στις δυο σημαντικώτατες ομιλίες/συξητήσεις που φιλοξένησε: 1) «Η Καλλιτεχνική Αλήθεια και ο Ψηφιακός Κινηματογράφος», όπου ο επίκουρος καθηγητής Φιλοσοφίας Παναγιώτης Δόικος, μίλησε και συζήτησε με το κοινό για τη σχέση Ηθικής του δημιουργού με την Εικόνα. Ένας κινηματογραφιστής πρέπει , πάνω απ’ όλα, να νιώθει το βάρος της ιδιότητας που ο ίδιος επωμίστηκε. 2) η ομιλία του Γιάννη Οικονομίδη, σκηνοθέτη του «Σπιρτόκουτου» και της «Ψυχής στο Στόμα» ήρθε να επισφραγίσει- αφού πρώτα εντοπίσει- το σφάλμα του «ποιητή»¨, που όλοι θέλουν να ονομάζονται έτσι. Αυτές ήταν δυο ομιλίες που δεν έπρεπε να χαθούν. Αν λέγαμε πως όλοι ήταν εκεί, θα ήταν υπερβολή. Δε θα ήταν, όμως, παράλογο να λέγαμε πως αυτό το κείμενο οφείλει το λόγο ύπαρξής του στην αντήχηση που είχε η απήχηση του κόσμου. Κι όλο αυτό, γιατί αυτό το Festival που διοργάνωσε το AZA CINEMA CLUB (με συμπαραστάτες το Μουσείο Κινηματογράφου και το Δήμο Θεσσαλονίκης) είχε ως κίνητρο του το μεράκι. Όντως η αύρα αυτού του Festival ανάβλυζε κάτι το επιστήθιο.
Αν στο σινεμά του Χίτσκοκ, το κύριο μοτίβο του είναι «η μεταφορά της ενοχής», το κίνητρο του Γιάννη Ζαχόπουλου για τη δημιουργία ενός τέτοιου φεστιβάλ ήταν και θα είναι «η μεταφορά της συγκίνησης» (μιας λέξης που στη σημερινή μας κοινωνία έχει αποκτήσει το χαρακτήρα του εφήμερου..μια φευγαλέα λέξη σε μια σελίδα που γυρίζουμε). Αλλά εκείνος κατόρθωσε κιόλας με την πρώτη του προσπάθεια διοργάνωσης ενός φεστιβάλ να τη μετουσιώσει σε θεσμό! Σκοπός του θα είναι πάντα ν’ αναδεικνύει αυτό τον αυθορμητισμό –έστω και αδέξιο κάποιες φορές-..αυτήν την παρθενικότητα που ανιχνεύεται στις δυνατότητες των κινηματογραφιστών πριν τον πιθανό εναγκαλισμό τους με τη βιομηχανία του θεάματος.
Είδαμε σινεμά αξιόλογο ως και ζηλευτό. Το ξένο (ένα διεθνές πανόραμα από Kultur Cine Club, Coffee Films, Forum des Images, Pocket Films, δηλ. ταινίες γυρισμένες με κινητό τηλέφωνο) πολυαρίθμησε σε ποιότητα σε σχέση με το ελληνικό, το οποίο ανήκε στο διαγωνιστικό τμήμα. Ωστόσο μη μεμψιμοιρούμε. Ας ξεχωρίσουμε τον «Πάγκο του Χασάπη», την «Ζαλόρα», το «Don’t Leave Me with Strangers», το «Secrets» και το «Merry Christmas»..κι ας έχουμε υπ’ όψιν μας την «Ελεγεία»..γιατί το AZAdigitalCINEMAfestival ήταν «This Feeling».
Ο Γιάννης Ζαχόπουλος εγκαινίασε ένα θεσμό που από την πρώτη του κιόλας παρουσίαση είχε την ανυπομονησία της συμμετοχής του απλού κοινού. Αν μπορούσαμε ν’ αποτυπώσουμε αυτήν του την προσπάθεια με μια κινηματογραφική εικόνα, αυτή που θα επιλέγαμε, είναι από τον «Χαρτοπαίκτη» του Norman Jewison, όταν ο Steve McQueen -στα πλαίσια μιας κηδείας που τελείωσε- φιλάει την Anne Margret, με τα χέρια στις τσέπες του μαύρου αδιάβροχού του.
Και γιατί αυτό; Γιατί υπαρκτά είναι μονάχα τα πράγματα που μας απασχολούν. Και αυτό το Festival θα μας απασχολήσει, όχι ως πυροτέχνημα ή ως χαβαλές, αλλά ως θεσμός! Συλλέξτε την αφίσα του……

Μάριος Π. Παπαγεωργίου