Το φουστάνι σκην. Μόνικα ΒαξεβάνηΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣΔραπετσώνα, τέλος της δεκαετίας του '50. Η Καίτη και η φίλη της Χρυσή, στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, επιστρέφουν με το λεωφορείο στο σπίτι. Καλοκαίρι, ζέστη, μπλε σχολικές ποδιές με άσπρο γιακαδάκι και το πάρτι της Χρυσής, που πλησιάζει.Η Καίτη είναι από τις καλύτερες μαθήτριες, διορθώνει τα τετράδια της φίλης της, διαβάζει κρυφά Ντοστογιέφσκι, αλλά δεν θα δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, γιατί οι δικοί της την προορίζουν για μοδίστρα. Η Χρυσή παιδεύεται άδικα με το σχολείο, όμως θέλει να τελειώσει γιατί, όπως λέει και η ίδια, υπάρχει ποτέ περίπτωση, σύζυγος του τύπου ιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτων να πάρει κοπέλα του Δημοτικού;Η ταινία της Μόνικας Βαξεβάνη αναπτύσσεται με βάση τα στερεότυπα του λαϊκού μελοδράματος. Η μάνα της Καίτης, στερημένη, στα όρια της υστερίας, ξενοπλένει (εδώ, εξαιρετική η ερμηνεία της Μαρίας Κεχαγιόγλου). Ο πατέρας, ένας κουρασμένος μεροκαματιάρης. Ζουν σε δύο καμαρούλες που βλέπουν σε αυλή. Ο παππούς...

Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι ο Ξανθόπουλος είναι Ο ντοκυμαντερίστας κι ένας δημιουργός με τη γνωστή έννοια του ότι κάνει πάντα την ίδια (πλούσια) ταινία. Αυτή τη φορά επεμβαίνει η τηλεόραση και τον κάνει λίγο πιο αυστηρό αλλά εξαίρετα πυκνό με αποτέλεσμα δύο ή τρία πρόσωπα να φαντάζουν στα μάτια μας σαν τοπία. Το θέμα είναι κι εδώ η μετανάστευση, αλλά η πιο αποσιωπημένη, η λιγότερο παραδεκτή που υπάρχει. Οι ιστορίες που ακούμε είναι πιο συναρπαστικές απ' το Mπλέηντ Ράνερς. Η διαδρομή που παρακολουθούμε στο εισαγωγικό κομμάτι έχει κάτι από την αίσθηση του λαβύρινθου. Πράγματι, πώς να κάνεις ένα φιλμ για αυτούς που αυτοεξορίζονται στην ίδια τους τη χώρα, χωρίς να μεταφέρεις ένα συναίσθημα μόνιμης όσο και εσωτερικής φυγής; Ο Ξανθόπουλος το καταφέρνει όχι μόνο γιατί έχει μελετήσει το αντικείμενό του αλλά και γιατί ο κινηματογράφος γι' αυτόν δεν είναι εικόνες που μαζεύεις αλλά μάλλον εικόνες που σπέρνεις και θερίζεις. Οι προηγούμενες ταινίες του προετοίμαζαν τα Τουρκοβούνια αλλά η τελευταία...