Βρισκόμουν στην Ιταλία, καλεσμένη στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Μπολόνια, όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του Λάκη Παπαστάθη. Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε έκθεση βιβλίου την οφείλω στον Λάκη. Μαζί ταξιδέψαμε το 2014 στη Θεσσαλονίκη, για να συνομιλήσουμε για το βιβλίο του Γιάννη Κιουρτσάκη Ο Νεοελληνικός διχασμός και το μυστήριο της τέχνης. Ξαναβλέποντας δυο ταινίες του Λάκη Παπαστάθη (Πατάκης, 2014). Με αφορμή την κουβέντα εκείνη, γνώρισα τη Θεσσαλονίκη της γενιάς του Παπαστάθη, μια ρομαντική εκδοχή της συμπρωτεύουσας, έχοντας ως ξεναγό μου τον ίδιο. Θυμάμαι ακόμη τους εξαντλητικούς διαλόγους πάνω στο σινεμά, στον Θεόφιλο και στον Καιρό των Ελλήνων, στη μορφή του Δημήτρη Καταλειφού, στην έννοια της ελληνικότητας, στη λυτρωτική δύναμη της τέχνης. Ο Λάκης υποστήριζε με πάθος ότι η συγγραφή και η τέχνη γενικότερα πηγάζουν από μια περίσσεια, από μια θάλασσα που βράζει μέσα στον δημιουργό και πρέπει πάση θυσία να ξεχυθεί. Η ζωή του Λάκη Παπαστάθη ξεχείλιζε από τέχνη και δεν έχανε ευκαιρία...

Όταν πήγα να τον δω στο νοσοκομείο, λίγο μετά την πρώτη επέμβαση που έκανε το περασμένο καλοκαίρι μου είπε: «Δεν μπορείς να φανταστείς! Η αναισθησιολόγος, έτσι όπως μιλούσε στις νοσοκόμες, έμοιαζε με κορυφαία σε αρχαία τραγωδία…»Έτσι ήταν ο Παπαστάθης. Είχε έναν ενθουσιασμό που δεν τον εγκατέλειπε ποτέ. Καμιά στιγμή δεν τον άγγιξε η ευτέλεια της καθημερινότητας. Η πίστη του σε έναν κόσμο αξιών χαρακτήριζε και τις πιο μικρές του χειρονομίες, κάνοντας όλους εμάς που τον συναναστρεφόμαστε να νιώθουμε εξαιρετικά ευνοημένοι.Τον γνώρισα, όπως και πολλοί άλλοι, με αφορμή ένα «Παρασκήνιο» που ήθελε να κάνει με τον Φειδάκη, ζωγραφίζοντας το πορτραίτο του Βιζυηνού. Ήθελε να μιλήσουν κάποιοι ζωγράφοι για τον Πάνο, μεταξύ των οποίων και εγώ. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά που είπα, να αυτονομηθούν και να αποτελέσουν από μόνα τους ένα ανεξάρτητο «Παρασκήνιο».Tον θυμάμαι πολύ καλά όταν μπήκε στο εργαστήριο για πρώτη φορά. Κρατούσε κάποια βιβλία με τα διηγήματα του Βιζυηνού, όπως και μερικά κείμενα που είχα...