Το 22ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (5-11 Οκτώβρη), έληξε με την άνιση και άδικη απονομή των βραβείων. Ή κριτική επιτροπή του θεσμού, λειτουργώντας συμβιβαστικά, κατακερμάτισε κυριολεκτικά τα βραβεία και τα μοίρασε με κριτήρια τελείως αντί-κινηματογραφικά, δίνοντας στον καθένα από τους συντελεστές των ταινιών κι από λίγο. Δίκαια λοιπόν ή τελετή της απονομής ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών τόσο ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους σκηνοθέτες ("βραβευμένους" και μη) όσο και ανάμεσα στο κοινό πού παρακολούθησε την εκδήλωση, το οποίο παγιδευμένο μέσα στη σύγχυση πού επικράτησε, μοιράστηκε σε διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες στις αντιδράσεις και τα γούστα ομάδες.Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανέρωτο. Κάθε χρόνο σχεδόν, ή μεροληπτική κρίση της κριτικής επιτροπής (τα περασμένα χρόνια υπερτερούσαν στη σύνθεση συντηρητικά στοιχεία και οι αποφάσεις τους ήταν προς όφελος της Ιδεολογίας του κυβερνώντος κόμματος) ξεσήκωνε βίαιες αντιδράσεις και ή πενιχρή πολιτιστική βιτρίνα πού είναι αυτό το μεγ...

Για την καθεμία και τον καθένα από εμάς, ο Λάκης έχει γίνει ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ψυχής μας. Ίσως γιατί μας έδειξε όσο λίγοι το γλυκόπικρο κουκούτσι του πολιτισμού αυτού του τόπου, πάει να πει εκείνο που είμαστε συλλογικά και ως άτομα ξεχωριστά. Αυτό είναι, θαρρώ, το κεντρικό θέμα που τον κυνηγάει και το κυνηγάει σε κάθε του ταινία, από τα Γράμματα από την Αμερική ως το Ταξίδι στη Μυτιλήνη. Και το πολιορκεί, συνδυάζοντας με τον μοναδικό του τρόπο μια λιτή, τελετουργική αφήγηση και την ενσάρκωσή της σε πρόσωπα χειροπιαστά και αλησμόνητα, με τη συνδρομή εξαιρετικών κάθε φορά ηθοποιών. Έχοντας σκύψει ευλαβικά στην παλαιότερη πεζογραφική μας παράδοση –του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού και του Μητσάκη– τη συνεχίζει στα δικά του διηγήματα με γνησιότητα και μετριοφροσύνη, μιλώντας μας για τα βάσανα και τους καημούς σημερινών ανθρώπων. Και τι να πω για το κτήμα εσαεί που είναι τα ντοκυμαντέρ του στις τηλεοπτικές εκπομπές «Παρασκήνιο» και «Υστερόγραφο»; Εδώ διασώζονται πολλές από τι...