Βρισκόμουν στην Ιταλία, καλεσμένη στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Μπολόνια, όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του Λάκη Παπαστάθη. Την πρώτη φορά που συμμετείχα σε έκθεση βιβλίου την οφείλω στον Λάκη. Μαζί ταξιδέψαμε το 2014 στη Θεσσαλονίκη, για να συνομιλήσουμε για το βιβλίο του Γιάννη Κιουρτσάκη Ο Νεοελληνικός διχασμός και το μυστήριο της τέχνης. Ξαναβλέποντας δυο ταινίες του Λάκη Παπαστάθη (Πατάκης, 2014). Με αφορμή την κουβέντα εκείνη, γνώρισα τη Θεσσαλονίκη της γενιάς του Παπαστάθη, μια ρομαντική εκδοχή της συμπρωτεύουσας, έχοντας ως ξεναγό μου τον ίδιο. Θυμάμαι ακόμη τους εξαντλητικούς διαλόγους πάνω στο σινεμά, στον Θεόφιλο και στον Καιρό των Ελλήνων, στη μορφή του Δημήτρη Καταλειφού, στην έννοια της ελληνικότητας, στη λυτρωτική δύναμη της τέχνης. Ο Λάκης υποστήριζε με πάθος ότι η συγγραφή και η τέχνη γενικότερα πηγάζουν από μια περίσσεια, από μια θάλασσα που βράζει μέσα στον δημιουργό και πρέπει πάση θυσία να ξεχυθεί. Η ζωή του Λάκη Παπαστάθη ξεχείλιζε από τέχνη και δεν έχανε ευκαιρία...

 Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας τα ντοκιμαντέρ του Βασίλη Μάρου, ανακαλύπτοντας, με την ευκαιρία του αφιερώματος που διοργανώσαμε στον μεγάλο ντοκιμαντερίστα , στα πλαίσια του Φεστιβάλ Κινηματογράφος και Πραγματικότητα, ορισμένες ταινίες του, που δεν είχαν ποτέ ως τα σήμερα προβληθεί στην Ελλάδα, διαπιστώνουμε πόσο βαθιά μας εντυπωσιάζουν, σε αρκετά από τα έργα του: η ευλυγισία και η αποτελεσματικότητα της φωτογραφίας, η ακρίβεια του μοντάζ, η αυστηρότητα και, ορισμένες φορές, η τελειότητα της κατασκευής, που δεν εμποδίζουν, όμως, μιαν αίσθηση ελευθερίας και ζωντάνιας, η διεισδυτικότητα κάποιων σχολίων, η εν δυνάμει διαχρονικότητα, τελικά, της κινηματογραφικής γραφής του.΄Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά, μαζί με τη μεγάλη ποικιλία των θεμάτων και συνακόλουθα των ειδών του ντοκιμαντέρ που χρησιμοποιεί, συνθέτουν την ιδιοτυπία και την ιδιομορφία του ντοκιμαντερίστικου κινηματογράφου του Βασίλη Μάρου, την ποιητική διάσταση, που, σε τελευταία ανάλυση, δίνει συνοχή και συνεκτικότητα στην κινημα...