Είναι πολλοί οι λόγοι για να μνημονεύει κάποιος τον Λάκη Παπαστάθη (https://lakispapastathis.gr) που αποχαιρετήσαμε τον περασμένο Μάρτιο. Διανοούμενος σε συνεχή αναζήτηση της ελληνικής ταυτότητας, συγγραφέας, σκηνοθέτης πολυβραβευμένων ταινιών μυθοπλασίας (Τον καιρό των Ελλήνων, Θεόφιλος, Το μόνον της ζωής του ταξίδιον, Ταξίδι στη Μυτιλήνη), τυπικός εκπρόσωπος της γενιάς και του κινήματος του Νέου Ελληνικού κινηματογράφου, ο Λάκης Παπαστάθης είχε ως «έργο ζωής» τη μελέτη και ανάδειξη του πολιτισμού που παράγεται στην Ελλάδα, ιδίως μέσα από τα ντοκιμαντέρ και τις σειρές ντοκιμαντέρ που δημιούργησε ως παραγωγός ή και ως σκηνοθέτης: Αναζητώντας τη Χαμένη Εικόνα (σειρά με σαράντα δύο επεισόδια 1990-1997), Η Αναβίωση του Αρχαίου Δράματος (έξι ωριαία ντοκιμαντέρ, 1998), πολλά αυτόνομα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, και πάνω απ’ όλα, με βάση την επίδραση που άσκησε τα τελευταία 40 χρόνια, την τηλεοπτική σειρά «κινηματογραφικών» ντοκιμαντέρ υπό τον γενικό τίτλο Παρασκήνιο.Η σειρά ξεκίνησε το Φεβ...

Όταν πήγα να τον δω στο νοσοκομείο, λίγο μετά την πρώτη επέμβαση που έκανε το περασμένο καλοκαίρι μου είπε: «Δεν μπορείς να φανταστείς! Η αναισθησιολόγος, έτσι όπως μιλούσε στις νοσοκόμες, έμοιαζε με κορυφαία σε αρχαία τραγωδία…»Έτσι ήταν ο Παπαστάθης. Είχε έναν ενθουσιασμό που δεν τον εγκατέλειπε ποτέ. Καμιά στιγμή δεν τον άγγιξε η ευτέλεια της καθημερινότητας. Η πίστη του σε έναν κόσμο αξιών χαρακτήριζε και τις πιο μικρές του χειρονομίες, κάνοντας όλους εμάς που τον συναναστρεφόμαστε να νιώθουμε εξαιρετικά ευνοημένοι.Τον γνώρισα, όπως και πολλοί άλλοι, με αφορμή ένα «Παρασκήνιο» που ήθελε να κάνει με τον Φειδάκη, ζωγραφίζοντας το πορτραίτο του Βιζυηνού. Ήθελε να μιλήσουν κάποιοι ζωγράφοι για τον Πάνο, μεταξύ των οποίων και εγώ. Το αποτέλεσμα ήταν αυτά που είπα, να αυτονομηθούν και να αποτελέσουν από μόνα τους ένα ανεξάρτητο «Παρασκήνιο».Tον θυμάμαι πολύ καλά όταν μπήκε στο εργαστήριο για πρώτη φορά. Κρατούσε κάποια βιβλία με τα διηγήματα του Βιζυηνού, όπως και μερικά κείμενα που είχα...