Φεστιβάλ Δράμας 2008. Τίποτα δε μπορεί να χαλάσει αυτό το πανηγύρι Δημήτρης Χαρίτος (αναδημοσίευση από το περιοδικό "μοτέρ" του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου) Με αλλεπάλληλες, σχετικά σύντομες και αναμφίβολα ευεργετικές καταιγίδες μάς υποδέχθηκε η ακριτική Δράμα, την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου, ημέρα που ξεκίνησε η 31η ελληνική και η 14η διεθνήςδιοργάνωση του δεύτερου στην τάξη και σπουδαιότητα θεσμικού φεστιβάλ κινηματογράφου στη χώρα μας. Και όλα έδειξαν και πήγαν πολύ καλά. Στο γνωστό παιχνίδι της τράπουλας, ο αριθμός 31 είναι ο ακραίος, κερδοφόρος βαθμός της παρτίδας. Ένας βαθμός παραπάνω στο άθροισμα των παιγνιόχαρτων που ο παίκτης έχει στο χέρι του, και, σύμφωνα με τη γλώσσα του παιχνιδιού, «καίγεται». Η αναφορά εδώ, προφανώς, έχει παιγνιώδη χαρακτήρα. Η κοινή λογική δεν συνηγορεί σε τέτοιου τρομολαγνικού χαρακτήρα προϊδεάσεις. Η πολύχρονη αυτή και πολλαπλά –όπως έχει αποδειχθεί– χρήσιμη (παιδευτική, κυρίως) διοργάνωση δεν κινδυνεύει από εσχατολογι- κή καταδίκη. Είπαμε...

Επί Κολωνώ σκην. Λευτέρης ΞανθόπουλοςΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣΝα και κάποιος που φίλμαρε πραγματικά μια συνοικία. Το γόητρο των μικρού μήκους σώθηκε από μια σαραντάλεπτη παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού, το επί Κολωνώ του Λευτέρη Ξανθόπουλου, που προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού. Σ' όλες του τις ταινίες ο Ξανθόπουλος ενδιαφέρεται πρώτα για τους ανθρώπους και τις ιστορίες που μεταφέρουν και μέσω αυτών των ιστοριών φιλμάρει τους χώρους. Το ντοκιμαντέρ αγγίζει τη μυθοπλασία, τα πρόσωπα γίνονται τοπία. Μια συνοικία της Αθήνας κινηματογραφείται πραγματικά μόνο όταν βρεθεί κάποιος να τη διασχίσει, όπως εδώ ο Θανάσης Σκρούμπελος που ετοιμάζει ένα γεύμα σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας. Ο Κολωνός μετασχηματίζεται σε τοπίο της μνήμης κι όπως ξέρουμε η μνήμη πάντα επιλέγει, η μνήμη είναι όπως κι ο κινηματογράφος μια ελεύθερη μυθοπλασία.Η ωραιότερη σκηνή της ταινίας είναι και η πιο αυστηρά ντεκουπαρισμένη: ένας γέρος ζωγράφος δουλεύει κοντά στις αρχαίες σαρκοφάγους, στη μέση ενός φυσικού παράδεισου "...