ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥΚυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2007«Δεν υπάρχει κείμενο παρά μόνο υποτυπώδεις σημειώσεις τίτλων… Όποιοι θέλουν ανάλυση ας απευθυνθούν σε περιοδικά τα οποία τα γράφουν. Προσωπικά δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσω την τεχνική του να αναφέρομαι σε μία-μία ταινία. Δεν θέλω να υποκαταστήσω τον ρόλο της Κριτικής Επιτροπής, η οποία έχει δουλέψει κι είναι έτοιμη να πει ποιος είναι καλός, ποιος μέτριος, ή ποιος πρέπει να πάει σπίτι του. Η αλήθεια είναι ότι η πρώτη σκέψη που είχα ήταν πώς εγώ που ανήκω σε μια γενιά αισθητά ξένη από την πλειοψηφία των ανθρώπων οι οποίοι πήραν μέρος στο φεστιβάλ αυτό, θα αξιολογήσω τη φετινή παραγωγή. Πάντα ισχύει αυτό το οποίο λένε και τα παιδιά μου… «δεν μας καταλαβαίνεις». Είναι δύσκολο να αποκαταστήσεις μία σχέση που δεν είναι του δάσκαλου με τον νέο, που κουνάει το χέρι ή συμβουλεύει τον νέο λέγοντας, «πρόσεξε μη κάνεις αυτό» ή του λέει αν είναι ή όχι καλός. Παραταύτα θα ήθελα να την ανεχτούνε αυτήν την διαφορά και να υποθέσουμε πως υπάρχει μια νοερή γέφυ...

Αχιλλέας Κυριακίδης ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΟΥΧΙΑΣ ΤΩΝ ΚΗΠΩΝ, ΜΕ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ Ελπίζω αυτό το χαρτί να μη σας τρομάζει – ή, τουλάχιστον, να μη σας τρομάζει όσο θα τρόμαζε εμένα η τυχόν απουσία του. Βλέπετε, ένας άνθρωπος που γράφει, όπως εγώ (και η σκηνοθεσία είναι μια άλλη μορφή συγγραφικής έκφρασης, πολύ λιγότερο μοναχική), ένας άνθρωπος λοιπόν που γράφει, συνήθως δεν εμπιστεύεται και πολύ τον εαυτό του ότι μπορεί να μιλήσει σ' ένα ακροατήριο με την ίδια ευκολία που, τα ίδια πράγματα, μπορεί και τ' αφήνει να κυλήσουν στο χαρτί. Πριν από λίγα χρόνια, κλήθηκα (καλή ώρα) να προλογίσω μια προβολή της ταινίας του Kauffman ­Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι­, με αφορμή την παρουσία στην Ελλάδα του σεναριογράφου της ταινίας, Jean-Claude Carrière. Αντιμετώπισα το όλο εγχείρημα με τρομερό δέος, και θυμάμαι πως το κείμενο που εκφώνησα, έφερε τον τίτλο: «Η αβάσταχτη ελαφρότητα των προλόγων». Το ...