Για την καθεμία και τον καθένα από εμάς, ο Λάκης έχει γίνει ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ψυχής μας. Ίσως γιατί μας έδειξε όσο λίγοι το γλυκόπικρο κουκούτσι του πολιτισμού αυτού του τόπου, πάει να πει εκείνο που είμαστε συλλογικά και ως άτομα ξεχωριστά. Αυτό είναι, θαρρώ, το κεντρικό θέμα που τον κυνηγάει και το κυνηγάει σε κάθε του ταινία, από τα Γράμματα από την Αμερική ως το Ταξίδι στη Μυτιλήνη. Και το πολιορκεί, συνδυάζοντας με τον μοναδικό του τρόπο μια λιτή, τελετουργική αφήγηση και την ενσάρκωσή της σε πρόσωπα χειροπιαστά και αλησμόνητα, με τη συνδρομή εξαιρετικών κάθε φορά ηθοποιών. Έχοντας σκύψει ευλαβικά στην παλαιότερη πεζογραφική μας παράδοση –του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού και του Μητσάκη– τη συνεχίζει στα δικά του διηγήματα με γνησιότητα και μετριοφροσύνη, μιλώντας μας για τα βάσανα και τους καημούς σημερινών ανθρώπων. Και τι να πω για το κτήμα εσαεί που είναι τα ντοκυμαντέρ του στις τηλεοπτικές εκπομπές «Παρασκήνιο» και «Υστερόγραφο»; Εδώ διασώζονται πολλές από τι...

Έμαθαν πώς να το πουν, αλλά δεν ξέρουν τι να πουνΥπάρχουν ευκρινή σημάδια που δείχνουν ότι το δραμινό φεστιβάλ μπήκε για τα καλά στη φάση της ενηλικίωσης, ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ρητορικό (μαζί και ρομαντικό) χαρακτηρισμό του ως 8εσμού. Φυσικό αυτό, αφού σ' αυτή τη φάση, στο ώριμο σώμα της διοργάνωσης προσφύονται και οι «αμαρτίες» της. Αυτά έχουν οι «ωριμότητες»...του Δημητρη ΧαρίτουΤούτη η διοργάνωση, που ξεκίνησε πριν 24 χρόνια με λογική την αδυναμία να προβλέψει σε βάθος χρόνου τη σημερινή «υπερτροφία της», είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει το χωρίς αμφιβολία χρήσιμο έργο της υπηρετώντας ταυτόχρονα τη δισυπόστατη φύση της: του «αγαπησιάρη» τροφού των νέων κινηματογραφιστών και του «μηχανισμού» εξυπηρέτησης αλλότριων προς την Έβδομη Τέχνη σκοπιμοτήτων. Ας πούμε, τίποτα το καινοφανές. «Όλη η Ελλάδα -κατά Διονύση- απέραντη παράγκα...». Αυτό πάντως που φτάνει στην αίσθηση και στα μάτια των πολλών, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχουν κανένα λόγο να τα περνάνε όλα από το ψ...