Για την καθεμία και τον καθένα από εμάς, ο Λάκης έχει γίνει ένα από τα πιο πολύτιμα κομμάτια της ψυχής μας. Ίσως γιατί μας έδειξε όσο λίγοι το γλυκόπικρο κουκούτσι του πολιτισμού αυτού του τόπου, πάει να πει εκείνο που είμαστε συλλογικά και ως άτομα ξεχωριστά. Αυτό είναι, θαρρώ, το κεντρικό θέμα που τον κυνηγάει και το κυνηγάει σε κάθε του ταινία, από τα Γράμματα από την Αμερική ως το Ταξίδι στη Μυτιλήνη. Και το πολιορκεί, συνδυάζοντας με τον μοναδικό του τρόπο μια λιτή, τελετουργική αφήγηση και την ενσάρκωσή της σε πρόσωπα χειροπιαστά και αλησμόνητα, με τη συνδρομή εξαιρετικών κάθε φορά ηθοποιών. Έχοντας σκύψει ευλαβικά στην παλαιότερη πεζογραφική μας παράδοση –του Παπαδιαμάντη, του Βιζυηνού και του Μητσάκη– τη συνεχίζει στα δικά του διηγήματα με γνησιότητα και μετριοφροσύνη, μιλώντας μας για τα βάσανα και τους καημούς σημερινών ανθρώπων. Και τι να πω για το κτήμα εσαεί που είναι τα ντοκυμαντέρ του στις τηλεοπτικές εκπομπές «Παρασκήνιο» και «Υστερόγραφο»; Εδώ διασώζονται πολλές από τι...

Γιορτής «μικρομηκάδων» συνέχεια και τέλοςτου Δημήτρη ΧαρίτουΣτο προηγούμενο τεύχος του Αντί επιχειρήσαμε μια πρώτη προσέγγιση της φετινής διοργάνωσης του φεστιβάλ, όταν αυτή βρισκόταν ακόμα στα «μισά του πλου». Τώρα, μετά την απονομή των βραβείων και την εορταστική λήξη, μπορούμε να ολοκληρώσουμε την περιδιάβαση και το σχολιασμό των υπολοίπων ταινιών από εκείνες που παρουσιάζουν αξιολογικά στοιχεία, έστω και αν αυτά συνυπάρχουν και με αρνητικά.Σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση, για να ξεκινήσουμε κιόλας, ανήκει η ταινία του Κωστή Μεγαπάνου, Νέα Τάξη. Το πομπώδες, ο μελοδραματικός εστετισμός, η υπερβολή συγκατοικούν με το ουσιαστικό, την καίρια δηλαδή στιγμή, καταλήγοντας σ' έναν κινηματογραφικό πολτό. Τελικά, απέμεινε η απορία για το τι καταδίκαζε και τι υπερασπιζόταν αυτό το πάτσγουωρκ προθέσεων. Και είναι κρίμα γιατί σημαντικό μέρος της κινηματογραφικής πρώτης ύλης είναι όντως σημαντικό. Αλλά και το Μια φωνή... μια πόλη..., του Σάββα Καρύδα, διασκευή του γνωστού μονόπρακτου του Ζάν Κοκ...