Ένα χειμωνιάτικο πρωινό με καταιγίδα, ο 20χρονος νεαρός Ηλίας εισβάλλει μουσκεμένος από τη βροχή στο σπίτι του 30χρονου Πέτρου. Η εριστική συμπεριφορά του Ηλία, που δείχνει να υποφέρει από κάποια αρρώστια, δημιουργεί ανησυχία στον Πέτρο, αλλά ταυτόχρονα θέτει τη μνήμη του σε λειτουργία. Θυμάται ότι γνωρίστηκαν κάποιο βράδυ, πριν τρία χρόνια, σ’ένα Gay Bar.

Η ανησυχία του Πέτρου γίνεται εντονότερη, όταν λίγο αργότερα ο Ηλίας κάνει χρήση ναρκωτικών στην τουαλέτα του. Ο Πέτρος προσφέρει χρήματα στον Ηλία και του ζητά να φύγει απ’το σπίτι του. Ο Ηλίας, που συμπεριφέρεται σα να έχει βρει ήδη καταφύγιο, παρακαλεί τον Πέτρο να τον φιλοξενήσει, προβάλλοντας την αδυναμία του να επιβιώσει στους παγωμένους δρόμους. Στην άρνηση του Πέτρου, εξομολογείται ότι δεν τον πήραν στον στρατό, αφού μια εξέταση αίματος που έκανε, απέδειξε  ότι είναι φορέας του “χειρότερου” ιού. Πανικόβλητος ο Πέτρος ζητά τώρα εντονότερα απ’ τον Ηλία να φύγει. 

Ο Ηλίας εξοργίζεται απ’την αναλγησία  του Πέτρου. Συγκρούονται. Ο Ηλίας τον απειλεί με τη μολυσμένη σύριγγα που χρησιμοποίησε πριν λίγο στην τουαλέτα. Ο Πέτρος αντιστέκεται. Στην πορεία θύμα και θύτης αλλάζουν ρόλους. Ο Ηλίας αποκαλύπτει ότι ο φορέας που του “φόρεσε” την αρρώστια, ήταν ο ίδιος ο Πέτρος, όταν πριν τρία χρόνια παρασύρθηκε απ’αυτόν στην τουαλέτα του Gay Bar. Κεραυνόπληκτος ο Πέτρος, αν και οι μνήμες του επιβεβαιώνουν την ιστορία του Ηλία, αρνείται να δεχτεί την αλήθεια και καλεί την αστυνομία. Ο Ηλίας αναγκάζεται να τον χτυπήσει, τραυματίζοντάς τον στο κεφάλι. 

Λίγο αργότερα ο Πέτρος, συντετριμμένος από τη γνώση της ανεκδήλωτης ακόμα αρρώστιας που κουβαλά στο αίμα του, αλλά και τραυματισμένος από το χτύπημα στο κεφάλι, αποδέχεται στωικά την κατάστασή του και αφήνεται στην περίθαλψη του Ηλία. Τους αφήνουμε κι εμείς σαν ένα “αταίριαστο”, πληγωμένο ζευγάρι, που θα τολμήσει να ξεπεράσει τον εφιάλτη της αρρώστιας, με βασικό όπλο την επίγνωση, την συμπόνια και την ανθρωπιά που τους απέμεινε.