Ένας πιτσιρικάς το σκάει με κατεύθυνση μια βραχονησίδα στα μέσα του καλοκαιριού. Τον ”κυνηγούν” η αίσθηση του χρόνου, οι μνήμες-συμβουλές της μητέρας του κι ένας καλά κρυμμένος ερωτισμός που στην ηλικία αυτή φαίνεται να βρίσκει καταφύγιο στην ανεμελιά, στο παιχνίδι δίχως νόημα, στον παιδικό αφελή μονόλογο και στη μίμηση των μεγαλυτέρων. Το νησί, alter ego του παιδιού αλλά και ζωντανός, πρωτόγονος σχεδόν αντίλογος μιας παιδικής καθημερινότητας που σκαμπανεβάζει συνεχώς μεταξύ χαράς και θλίψης, βαρεμάρας και απορίας, εφευρετικότητας και φόβου, θα νικηθεί στο τέλος από τον “πολιτισμό“ που ο πιτσιρικάς -όπως και όλοι μας- κουβαλάει μέσα του. Έναν πολιτισμό που δεν χρειάζεται τσιμέντο ή τηλεόραση για να είναι ορατός καθώς τον διακρίνουμε πια σήμερα σε όλες μας τις εκφράσεις και τις συμπεριφορές, ακόμα και σ’ εκείνο το πάλαι ποτέ κατ’ εξοχήν καταφύγιο της αθωότητας, την παιδική φαντασία. Ένα “μύθο“ που φαίνεται να αναβιώνει για μας ξανά και ξανά κάθε ελληνικό καλοκαίρι.