Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου

Κινηματογραφιστής με μακρά πορεία στον ελληνικό κινηματογράφο, του οποίου οι ταινίες καταθέτουν προσωπική άποψη και χροιά, απορρέουσα από μια ιδιαίτερη ματιά για την κοινωνία και τις διακινούμενες ιδέες μέσα σ’ αυτή. Πολλές φορές βραβευμένος σε ελληνικά και διεθνή Φεστιβάλ, ο Τάσος Ψαρράς μιλάει για την τέχνη του κινηματογράφου, την κρίση που αυτή διέρχεται σήμερα στην Ελλάδα και τους νέους κινηματογραφιστές που παρουσιάζουν τις δημιουργίες τους στο Φεστιβάλ της Δράμας.

Βασικά πρέπει να νιώθει αγάπη για τον κινηματογράφο, να μη χάσει τον αυθορμητισμό του, να μην αλλοτριωθεί για καμιά διαδικασία παραγωγής και διανομής και οπωσδήποτε να αντλεί τη θεματολογία του από τα καθημερινά ελληνικά θέματα.

Μιλώντας για τον εαυτό μου, μπορώ να πω πως αγαπώ και στηρίζω τους νέους κινηματογραφιστές με κάθε τρόπο, είτε πρόκειται για μηχανολογικό εξοπλισμό, είτε για άλλου είδους βοήθεια στην παραγωγή μιας ταινίας. Πολύ περισσότερο στο Φεστιβάλ της Δράμας, με το οποίο είμαι συνδεδεμένος συναισθηματικά από την πρώτη του ακόμη παρουσία, όταν ήταν κινηματογραφική λέσχη και γνωρίζω πολύ καλά πως ένα Φεστιβάλ μπορεί να δημιουργήσει δραματικές εμπειρίες σε όλους μας. Πολύ περισσότερο σε κάποιον νέο. Την Κριτική Επιτροπή φέτος, -όπως άλλωστε φαντάζομαι και άλλες χρονιές- συνθέτουν άνθρωποι του κινηματογράφου που όλοι τρέφουν μια συμπάθεια και εκτίμηση προς τους νέους δημιουργούς.

Το θέμα κάθε ταινίας αντιμετωπίζεται ξεχωριστά. Υπάρχουν ταινίες μικρού μήκους που παραμένουν διαχρονικά και γίνονται κλασικές και από την άλλη πλευρά, υπάρχουν ταινίες μεγάλου μήκους που έχουν ξεχαστεί. Δε νομίζω ότι εκείνο που κάνει την ποιότητα και τη διαφορά είναι η διάρκεια. Για μένα είναι το θέμα και το κατά πόσο είναι ειλικρινής η προσέγγιση του δημιουργού απέναντι σ΄ αυτό.

Διανύουμε μια δύσκολη εποχή, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας. Αυτό όμως που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ένας μέσος όρος. Ένας μέσος ευρωπαϊκός όρος. Η αγορά κατακλύζεται από πολλές αμερικάνικες ταινίες, τέτοιες που δεν μπορεί πια να τις απορροφήσει. Πόσο μάλλον να απορροφήσει τις ευρωπαϊκές παραγωγές. Θα γνωρίζετε πολύ καλά πως μία εταιρία παραγωγής στην Αθήνα που είχε διακριθεί για την προώθηση ευρωπαϊκών ταινιών και ελληνικών θα πάψει να λειτουργεί γιατί δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στα πολλά έξοδα που δημιουργεί ο ανταγωνισμός. Αυτό το έχουμε ξαναζήσει και ίσως θα πρέπει να αναζητήσουμε εναλλακτικές λύσεις. Κατά την περίοδο της δικτατορίας, προσπαθήσαμε να λύσουμε το πρόβλημα της χαμηλής διακίνησης ταινιών με ελεύθερη διακίνηση. Τώρα όμως υπάρχει και ένας άλλος ανταγωνισμός. Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο ευτελισμός των δωρεάν ταινιών που διανέμονται με τις εφημερίδες και άλλα έντυπα. Όταν κάτι ανάλογο πρωτοπαρουσιάστηκε στην ελληνική πραγματικότητα με τα CD, είχαμε μια απαξίωση της ελληνικής μουσικής και σήμερα δεν υπάρχει καλή ελληνική μουσική. Εμένα με φοβίζει αυτό. Βέβαια, για τον επιχειρηματία είναι ένα κίνητρο για να πουλήσει το έντυπό του, αλλά ενδεχομένως, κατά κάποιο τρόπο υπονομεύει και τον κινηματογράφο. Ο θεατής συνηθίζει σε κάτι που το νομίζει ευτελές και μπορεί να το αποκτήσει με ένα ευρώ ή δωρεάν. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Ο κινηματογράφος είναι μια βιομηχανία η οποία δεν μπορεί απλώς να παράγει. Πρέπει να επιστραφεί το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί, το οποίο ενδεχομένως να έχει και ένα κέρδος. Εκείνο που επίσης με ανησυχεί είναι ότι τα μεγάλα γραφεία διανομής έχουν καθορίσει μία λογική για την ελληνική ταινία. Πρέπει να είναι για παράδειγμα μια φαρσοκωμωδία –γυρίζοντας σε παλιά πρότυπα- ή μια σεξοκωμωδία, με μια μικρή περιπέτεια και μέχρι εκεί. Το γεγονός για παράδειγμα πως ο Παντελής Βούλγαρης με τις «Νύφες» άγγιζε τα 700.000 εισιτήρια είναι εξαίρεση του κανόνα. Παρ’ όλα αυτά δεν ανάπνευσε οικονομικά η ταινία του. Με τόσα εισιτήρια κάλυψε απλώς έξοδα διανομής. Ας μη γελιόμαστε, είναι πολύ μικρή η ελληνική αγορά. Το ίδιο ισχύει και για την «Πολίτικη Κουζίνα». Τα υπόλοιπα στοιχεία που απορρέουν από την κινηματογραφική διανομή στην Ελλάδα δεν είναι πολύ ενθαρρυντικά. Ενισχύουμε το τυποποιημένο προϊόν.

Ποτέ ένας κινηματογραφιστής δεν μπορεί να πραγματοποιήσει όλα τα όνειρά του. Κάθε στιγμή σκέφτεται πλάνα, εικόνες, παραγωγές ταινιών. Κι εμένα εκεί βρίσκεται ο προσανατολισμός μου. ¶λλωστε εγώ έχω και μια προβληματική στην οποία από την πρώτη μου παρουσία στο σινεμά και την πρώτη μου ταινία έχω προσηλωθεί. Υπάρχει πάντοτε μια θεματογραφία, η σύγκρουση ενός ατόμου ή μιας ομάδας απέναντι σε δομές της εξουσίας τις οποίες δεν μπορεί να μην τις ξεπεράσει. Σ’ αυτό τον άξονα πάντοτε θα κινηθεί και η καινούργια μου ταινία, που αργά ή γρήγορα θα προκύψει.