33ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
digi2010-ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΨΗΦΙΑΚΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ
16ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΑΙΝΙΩΝ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΔΡΑΜΑΣ
20-25 Σεπτεμβρίου 2010


ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου
ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ:
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΚΗΝΟΘΕΤΩΝ
 
O κριτικός κινηματογράφου Κώστας Κωνσταντινίδης παρουσίασε σήμερα τους σκηνοθέτες των ταινιών που έχουν προβληθεί φέτος στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στο αίθριο των γραφείων του Φεστιβάλ. Η συζήτηση κινήθηκε στα θέματα της διανομής των ταινιών και της διαφοροποίησης μεταξύ digital και παραδοσιακού κινηματογράφου. Παράλληλα όμως εκτενής και ενδιαφέρουσα αποδείχτηκε η αναφορά και στο θέμα της μουσικής στις ταινίες μικρού μήκους αλλά και η ραγδαία αυξανόμενη εμφάνιση και  καθιέρωση διασκευής λογοτεχνικών έργων σε σενάρια.

Η συζήτηση χωρίστηκε σε ομάδες λόγω του μεγάλου αριθμού των σκηνοθετών που συμμετείχαν…

Δημήτρης Γιουζέπα - «Το Ταξίδι»
Πρόκειται για ένα λιτό στόρι πάνω στα προβλημάτων υγείας των ηλικιωμένων η οποία ελπίζω να μην στέρησε κάτι στη ταινία..

Γιάννης Γεωργίου- «Αll clean»
Πρόκειται για μία πειραματική ταινία στην οποία αναρωτιέται ο σκηνοθέτης «είναι ο έρωτας η απάντηση στην μιζέρια των καιρών μας;».

Ελίνα Φέσσα- «Double fault»,
Η ταινία δείχνει μια δυναμική ισχύος ανάμεσα σε μια δασκάλα τένις και την μαθήτριά της, όπου ο ρόλος του δυνατού και του αδύνατου εναλλάσσονται και που ο κερδισμένος έχει και κάποιο κόστος.

Αντρέας Παπαδόπουλος- «Involuntary memory»
Η ταινία ουσιαστικά βασίζεται σε οπτικές εμπειρίες των τελευταίων 25 χρόνων από το χωριό του στις Σέρρες και έχει να κάνει σχέση με την προετοιμασία της γης για καλλιέργεια. Πρόκειται για μια ταινία λιτή που στηρίζεται βασικά στις εικόνες και στους ήχους, στις καθημερινά επαναλαμβανόμενες κινήσεις των ανθρώπων στο πέρασμα του χρόνου, στα πρόσωπα και στους στους ήχους.


Έλλη Σφήκα- «Πάζλ»
Η ταινία αφορά την σχέση ενός ζευγαριού η οποία βρίσκεται σε μια κρίση, ουσιαστικά εσωτερική. Επικεντρώνεται στον προσδιορισμό της ταυτότητας του Πέτρου, ο οποίος ψάχνει το παρελθόν του μέσα από παλιές οικογενειακές φωτογραφίες.

Diego Breit- «Catafalque»
Ως παραγωγός της ταινίας, περιγράφοντας με δύο λόγια την ταινία είπε ότι πρόκειται για την ιστορία δύο παιδιών που κρύβονται από τον πατέρα τους. Το σενάριο αποδίδεται στην οθόνη μέσα από μια σκοτεινή σκοπιά.

Κώστας Σταματόπουλος- «Gras»
Η ταινία του διαγωνίζεται στο Digi και μιλάει για την ιστορία των Ρομά μέσα από τον δρόμο. 

Με αφορμή  την παρουσίαση του κυρίου Σταματόπουλου, οποίος συμμετείχε με μια εισήγηση στην ημερίδα της ΟΚΛΕ, ο Κ. Κωνσταντινίδης επανέφερε το θέμα του αναγκαστικού, κατά την άποψη του, διαχωρισμού μεταξύ digi ταινιών και παραδοσιακών φιλμ. Σημείωσε πως ο ψηφιακός κινηματογράφος είναι μοναχικός σε σχέση με την συλλογικότητα που χαρακτηρίζει τον κινηματογράφο ως τέχνη και ζήτησε από τους παραβρισκόμενους να καταθέσουν τις απόψεις τους.

Ο Κώστας Σταματόπουλος υποστήριξε πως ο κινηματογράφος είναι συλλογικός είτε πρόκειται για digi είτε για παραδοσιακό φιλμ, η διαφοροποίηση έγκειται στα εκφραστικά μέτρα και τελείωσε λέγοντας πως ο ψηφιακός κινηματογράφος είναι πιο δημοκρατικό μέσο από οικονομική άποψη. Τον λόγο στη συνέχεια πήρε ο Αντρέας Παπαδόπουλος, ο οποίος τόνισε πως το θέμα είναι το τι λέγεται σε μια ταινία και όχι το πώς γυρίστηκε, πράγμα που υποστήριξε και ο Diego Breit.

Το δεύτερο… κύμα σκηνοθετών…

Βασίλειος Καλαμάκης - «Περαστικός»
Φόβοι και ενοχές συνθέτουν τον κεντρικό άξονα της ταινίας. Συναισθήματα έντονα, που καταλήγουν να γίνονται εμμονές που –αναπόφευκτα- οδηγούν στην αποξένωση.

Αποστόλης Σδράλλης - «Το μοιρολόι»
Η ταινία στηρίζεται σε ένα διήγημα του Παπαδιαμάντη στο οποίο έχουν δοθεί και σημερινές προεκτάσεις.

Άρης Καπλανίδης- «Πισωγυρίσματα»
Η ταινία ξεκίνησε σαν άσκηση στη σχολή Σταυράκου με όλη την ομάδα των συντελεστών και παρότι πρόκειται για ψηφιακή παραγωγή, ο σκηνοθέτης σημείωσε ότι «έγινε με την συνεργασία πολλών φίλων και καθόλου μοναχικά». Σημαντικό στοιχείο της ταινίας ήταν και η μουσική, μέσα από την οποία κατάφεραν να προσδώσουν άλλο νόημα στην ταινία.


Όλγα Τζίμου- «Polite Distances»
Το video art με το οποίο συμμετέχει στο digi είναι γυρισμένο κάτω από το νερό…. Μια απόπειρα να δοθεί μια μεταφυσική διάσταση στις ανθρώπινες σχέσεις και στις «ευγενικές αποστάσεις», όπως υποστήριξε.

Πηνελόπη Αναστασιάδου - «1»
Η ιδέα της ταινίας γεννήθηκε από ένα όνειρο, αυτό της σεναριογράφου. Όπως υπογράμμισε η σκηνοθέτης, «ο κινηματογράφος είναι υπόθεση όλων, κάποιος εμπνέει και κάποιος εμπνέεται».

Alessandro Σπηλιωτόπουλος - «Το φουκάρι τη γενία»
Ο τίτλος σημαίνει «το κουτάκι της γιαγιάς» στην γρεκάνικη διάλεκτο από την ελληνόφωνη κάτω Ιταλία. Σκοπός του σκηνοθέτη ήταν να καταγραφεί η γλώσσα. Καθώς τη συγκεκριμένη διάλεκτο χρησιμοποιούν μερικές εκατοντάδες άτομα, ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να βρεθούν ηθοποιοί, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθούν καθημερινοί άνθρωποι.

Σταύρος Λιόκαλος - «RF»
Η ταινία διακωμωδεί ιστορίες ανθρώπων που, κατά τον σκηνοθέτη, αποτελούν τραγικά πρόσωπα. 

Έφη Λατσούδη και Στέλιος Κραουνάκης -  «Εκτός εποχής»
Η ταινία γυρίστηκε σε ένα χωριό της Λέσβου και περιγράφει την ζωή σε ένα καφενείο μετά το τέλος της καλοκαιρινής σεζόν οπότε οι κάτοικοι επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους. Ιδιαίτερη σημασία για την σκηνοθέτη είχε η συμμετοχή των κατοίκων στα γυρίσματα.

Καμίλο Νόλλας - «Swimming Lessons»
Ο φωτογράφος και σκηνοθέτης υπογράμμισε πως τα ψηφιακά παρέχουν μεγαλύτερη ευκολία στο να γίνονται πράγματα. Η ευκολία αυτή τον ώθησε να πειραματιστεί με την δημιουργία αυτής της 2λεπτης ταινίας για την οποία, απαντώντας στην ερώτηση του Κώστα Κωνσταντινίδη σχετικά με την μοναχικότητα του ψηφιακού, δήλωσε πως ήταν όντως μια μοναχική διαδικασία.

Με αφορμή την ταινία του Alessandro Σπηλιωτόπουλου ο Κ. Κωνσταντινίδης, απευθύνοντας τον λόγο στον σκηνοθέτη της, σχολίασε πως παρότι την γλώσσα την μιλάνε μερικές εκατοντάδες άνθρωποι, τα γρεκάνικα τραγούδια τα τραγουδάνε χιλιάδες. Απευθυνόμενος δε στον κ. Σδράλλη, αναφέρθηκε στο γεγονός ότι 8 από τις φετινές ταινίες είναι βασισμένες σε λογοτεχνικά έργα. Απευθύνθηκε λοιπόν στους σκηνοθέτες και τους ρώτησε κατά πόσο η τακτική αυτή, που μέχρι πρότινος ήταν μόνο στις μεγάλου μήκους ταινίες, δηλώνει έναν κορεσμό σε αυθεντικά σενάρια. Χωρίς να λάβει ουσιαστική απάντηση στο ερώτημά του, προχώρησε σε μια ακόμα παρατήρηση: Το 80% των ταινιών μικρού μήκους φέτος βασίζονται πλέον σε αυθεντική μουσική. Το ερώτημα που έθεσε πάνω σ’ αυτό το θέμα είναι κατά πόσο αυτή η επιλογή σημαίνει πάρα πάνω έξοδα για τον δημιουργό ή δηλώνει μια διαφορετική προσέγγιση μέσω της μουσικής στην εικόνα τους.

Ο Alessandro Σπηλιωτόπουλος  δήλωσε πως μέσα από την ταινία του προσπάθησε να καταγράψει τον αυθεντικό αυτό τρόπο έκφρασης και συνέχειας του πολιτισμού στην Κάτω Ιταλία. Εκμεταλλευόμενος την σπάνια ευκαιρία να συναντά στο φεστιβάλ τους μουσικοσυνθέτες των ταινιών, ο κ. Κωνσταντινίδης έδωσε τον λόγο στον Γιάννη Σαξώνη, συνθέτη της μουσικής της ταινίας «Swimming Lessons» ο οποίος δήλωσε πως, όπως και στον ψηφιακό κινηματογράφο, έτσι και στην μουσική είναι πλέον πιο εύκολο οικονομικά να φτιάξει κανείς την μουσική μόνος του και ίσως αυτός είναι ο λόγος για την εντυπωσιακή άνοδο αυθεντικής μουσικής στις ταινίες μικρού μήκους. Ο κύκλος σχολιασμού της μουσικής στις μικρού μήκους ταινίες, έκλεισε με το σχόλιο του κυρίου Σδράλλη σχετικά με το πόσο η μουσική μπορεί να αποπροσανατολίσει τον θεατή, ο Κώστας Κωνσταντινίδης έθιξε το μόνιμο ζήτημα της διανομής. Τον λόγο πήρε η σκηνοθέτης Νάνσυ Σπετσιώτη από το κοινό δηλώνοντας ότι οι μικρού μήκους ταινίες διανέμονται με κριτήριο την διάρκειά τους και το κατά πόσο συμπληρώνουν τις 2 ώρες που χρειάζονται οι αίθουσες προβολής για να λάβουν την επιστροφή φόρου.

Το τρίτο… κύμα
Προχωρώντας στο τελευταίο κομμάτι της σημερινής συνάντησης, ο συντονιστής κάλεσε στο βήμα την τελευταία ομάδα σκηνοθετών να παρουσιάσουν τις ταινίες τους.

Κινηματογραφική Ομάδα του Δήμου Κορυδαλλού - «Δεν έχεις γάλα»
Η ταινία πραγματεύεται την σχέση μιας μάνας με την κόρη της, αναλύει ζητήματα ελευθερίας της νεότερης γενιάς αλλά και ζητήματα της διαφορετικότητας και της αποδοχής αυτής από τον «κανονικό» κοινωνικό περίγυρο.

Σάββας Κατερτζίδης - « Superiorite»
Ο κινηματογραφικός φακός λειτουργεί σαν κλειδαρότρυπα και παρακολουθεί την ζωή μια γυναίκας και πως εξελίσσεται η καθημερινότητά της με τον «γέρο», έναν γάτο.

Γιολάντα Μαρκοπούλου – «Πυραμίδες της Αθήνας»
Η ταινία είναι γυρισμένη στο Μεταξουργείο και παρακολουθεί την ιστορία του Ισμάν, ενός «τυχερού παιδιού», όπως τον χαρακτηρίζει η ίδια η σκηνοθέτης, μέσα από την οποία ανακαλύπτει και η ίδια περισσότερα πράγματα για την πόλη και την διαδικασία της σκηνοθεσίας.

Χρήστος Μεγαρχιώτης - «Το φως πριν την αυγή»
Η ιστορία δύο Ελλήνων ανταρτών που ξεφεύγουν από μια μάχη με τους Γερμανούς και στην πορεία από λάθος σκοτώνουν κάποιον.

Υπογραμμίζοντας για μια ακόμη φορά το πρόβλημα της διανομής των ταινιών μικρού μήκους, ο Κώστας Κωνσταντινίδης ανανέωσε το ραντεβού του με τους σκηνοθέτες για μια ακόμη συνεδρία πλούσια σε ανταλλαγή ιδεών και εμπειριών. 
(Ρεπορτάζ: Δέσποινα Τσιπτσέ)

                
Για το Γραφείο Τύπου
Κατερίνα Πολύζου