Η ταινία του Ξανθόπουλου προβληματίζεται πάνω στο κοινωνικό μέγεθος "μετανάστης" και μάλιστα "Έλληνας μετανάστης". Αλλά πόσο μεγάλη - και ευχάριστη - είναι ή έκπληξη του θεατή όταν, πολύ γρήγορα, διαπιστώνει πώς ο Ξανθόπουλος, αντί να περιοριστεί σε μια μονογραμμική και ρητορεύουσα καταγραφή αυτού του φαινομένου, προχωρεί σε μια σύνθεση πολυσήμαντη όπου ό μελοδραματισμός και ή ωραιοποίηση δεν έχουν καμιά θέση. Ό κεντρικός του ήρωας, ο Γιώργος από το χωριό Σωτηριάνικα, δεν είναι κάποιος εξαθλιωμένος φουκαράς στο σκλαβοπάζαρο της Γερμανίας αλλά, αντίθετα, ένας επιτυχημένος Έλληνας της διασποράς με Μερσεντές και γούνινο παλτό, ένας Έλληνας πού ανανεώνει τη. μυθολογία του επιτυχημένου μετανάστη που ενσαρκώνει "το πεπρωμένο" αυτό - όπως λέει ο Ξανθόπουλος - πού διδάσκεται στα σχολειά από τα μικράτα μας σαν ανησυχία της ράτσας όπου "κάθε Έλληνας κι ένας ταξιδιάρης Οδυσσέας". Έχοντας σαν αφετηρία αυτό το πρόσωπο, ο Ξανθόπουλος αναπτύσσει με τρόπο ακτινω...

Έμαθαν πώς να το πουν, αλλά δεν ξέρουν τι να πουνΥπάρχουν ευκρινή σημάδια που δείχνουν ότι το δραμινό φεστιβάλ μπήκε για τα καλά στη φάση της ενηλικίωσης, ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ρητορικό (μαζί και ρομαντικό) χαρακτηρισμό του ως 8εσμού. Φυσικό αυτό, αφού σ' αυτή τη φάση, στο ώριμο σώμα της διοργάνωσης προσφύονται και οι «αμαρτίες» της. Αυτά έχουν οι «ωριμότητες»...του Δημητρη ΧαρίτουΤούτη η διοργάνωση, που ξεκίνησε πριν 24 χρόνια με λογική την αδυναμία να προβλέψει σε βάθος χρόνου τη σημερινή «υπερτροφία της», είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει το χωρίς αμφιβολία χρήσιμο έργο της υπηρετώντας ταυτόχρονα τη δισυπόστατη φύση της: του «αγαπησιάρη» τροφού των νέων κινηματογραφιστών και του «μηχανισμού» εξυπηρέτησης αλλότριων προς την Έβδομη Τέχνη σκοπιμοτήτων. Ας πούμε, τίποτα το καινοφανές. «Όλη η Ελλάδα -κατά Διονύση- απέραντη παράγκα...». Αυτό πάντως που φτάνει στην αίσθηση και στα μάτια των πολλών, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχουν κανένα λόγο να τα περνάνε όλα από το ψ...