Μια αδικημένη μικρού μήκους Στη δεύτερη μικρού μήκους ταινία του Λευτέρη Ξανθόπουλου (η πρώτη ήταν η βραβευμένη στο φεστιβάλ 1976 "Ελληνική κοινότητα Χαϊδελβέργης") το αντικείμενο είναι πάλι η μετανάστευση στη Δυτική Γερμανία, αλλά η έρευνα που επιχειρεί αυτό το ντοκυμανταίρ που θα έμοιαζε με ελεγειακό δοκίμιο, αλλάζει πρόσωπο: πολύ απλά γίνεται αδύνατη, παρεκκλίνει συνεχώς, αλλάζει θαυμαστή, χώρους και θέματα, μεταφέρεται διαρκώς από την Γερμανία στην Ελλάδα και πάλι πίσω και ξαναβρίσκει το πρόβλημα που την απασχολεί μέσα από μια δυναμική σκηνοθεσία, της απόστασης που την χωρίζει απ' αυτό. Η βάση της ταινίας είναι η καταστροφή των συμβατικών προσεγγίσεων του προβλήματος μετανάστευση, κινηματογραφικών και άλλων. Το Σούπερ 8 εισβάλλει εκεί όπου ακούγονται οι πιο "σημαντικές" απαντήσεις, λες κι ο ερασιτεχνικό κινηματογράφος θα μπορούσε να ξεπεράσει το κλείσιμο τους στους κώδικες της οικογενειακής κινηματογράφισης. Θαυμαστή αντιστροφή που τινάζει στον αέρα την λογική ...

Το φουστάνι σκην. Μόνικα ΒαξεβάνηΛΕΥΤΕΡΗΣ ΞΑΝΘΟΠΟΥΛΟΣΔραπετσώνα, τέλος της δεκαετίας του '50. Η Καίτη και η φίλη της Χρυσή, στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου, επιστρέφουν με το λεωφορείο στο σπίτι. Καλοκαίρι, ζέστη, μπλε σχολικές ποδιές με άσπρο γιακαδάκι και το πάρτι της Χρυσής, που πλησιάζει.Η Καίτη είναι από τις καλύτερες μαθήτριες, διορθώνει τα τετράδια της φίλης της, διαβάζει κρυφά Ντοστογιέφσκι, αλλά δεν θα δώσει εξετάσεις στο Πανεπιστήμιο, γιατί οι δικοί της την προορίζουν για μοδίστρα. Η Χρυσή παιδεύεται άδικα με το σχολείο, όμως θέλει να τελειώσει γιατί, όπως λέει και η ίδια, υπάρχει ποτέ περίπτωση, σύζυγος του τύπου ιατρός, δικηγόρος, αρχιτέκτων να πάρει κοπέλα του Δημοτικού;Η ταινία της Μόνικας Βαξεβάνη αναπτύσσεται με βάση τα στερεότυπα του λαϊκού μελοδράματος. Η μάνα της Καίτης, στερημένη, στα όρια της υστερίας, ξενοπλένει (εδώ, εξαιρετική η ερμηνεία της Μαρίας Κεχαγιόγλου). Ο πατέρας, ένας κουρασμένος μεροκαματιάρης. Ζουν σε δύο καμαρούλες που βλέπουν σε αυλή. Ο παππούς...