Θυμάμαι τη μέρα και τη συγκυρία που γνωριστήκαμε: Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011, παρουσιάζουμε στον Ιανό την ποιητική συλλογή του Ντίνου Σιώτη Μαύρο χρήμα με την Τιτίκα Δημητρούλια και τον Σάββα Πατσαλίδη. Στο τέλος της εκδήλωσης με πλησιάζει ένας στιβαρός μαυροντυμένος άντρας με μουστάκι, λίγο πριν τα εβδομήντα τον υπολογίζω και μου μοιάζει άνθρωπος της αγοράς, με συγχαίρει για το καλό κείμενο που δεν φοβήθηκε, λέει, να σταθεί, με την πρέπουσα ευγένεια πάντα, και κριτικά απέναντι στο βιβλίο, ότι αυτό θέλει θάρρος κ.λπ. Δεν του δίνω ιδιαίτερη σημασία, έρχομαι πάντα σε δύσκολη θέση όταν μου λένε δημοσίως επαινετικά λόγια, οπότε φροντίζω τεχνηέντως να απομακρυνθώ. Βγαίνοντας από το βιβλιοπωλείο, ο ίδιος άνθρωπος μου ξαναπιάνει την κουβέντα κι επιτέλους μου συστήνεται: είναι ο Λάκης Παπαστάθης, ο σκηνοθέτης. Πού να του πω τώρα ότι στη δεκαετία του 1990, φοιτητής ακόμα, φανατικός με τον Ελύτη και την ιδέα της ελληνικότητας, πόσο είχα ενθουσιαστεί ένα βράδυ που πέτυχα στην τηλεόραση την ταινία ...

Είναι πολλοί οι λόγοι για να μνημονεύει κάποιος τον Λάκη Παπαστάθη (https://lakispapastathis.gr) που αποχαιρετήσαμε τον περασμένο Μάρτιο. Διανοούμενος σε συνεχή αναζήτηση της ελληνικής ταυτότητας, συγγραφέας, σκηνοθέτης πολυβραβευμένων ταινιών μυθοπλασίας (Τον καιρό των Ελλήνων, Θεόφιλος, Το μόνον της ζωής του ταξίδιον, Ταξίδι στη Μυτιλήνη), τυπικός εκπρόσωπος της γενιάς και του κινήματος του Νέου Ελληνικού κινηματογράφου, ο Λάκης Παπαστάθης είχε ως «έργο ζωής» τη μελέτη και ανάδειξη του πολιτισμού που παράγεται στην Ελλάδα, ιδίως μέσα από τα ντοκιμαντέρ και τις σειρές ντοκιμαντέρ που δημιούργησε ως παραγωγός ή και ως σκηνοθέτης: Αναζητώντας τη Χαμένη Εικόνα (σειρά με σαράντα δύο επεισόδια 1990-1997), Η Αναβίωση του Αρχαίου Δράματος (έξι ωριαία ντοκιμαντέρ, 1998), πολλά αυτόνομα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, και πάνω απ’ όλα, με βάση την επίδραση που άσκησε τα τελευταία 40 χρόνια, την τηλεοπτική σειρά «κινηματογραφικών» ντοκιμαντέρ υπό τον γενικό τίτλο Παρασκήνιο.Η σειρά ξεκίνησε το Φεβ...