Θα ξεκινήσω με το ντοκιμαντέρ και μάλιστα το κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, πρωταρχικής σπουδαιότητας είδος της κινηματογραφικής τέχνης. Παρόλες τις επιτυχίες που σημειώνουν ταινίες μεγάλου μήκους όπως η «Ασίγαστη πέτρα», το ντοκιμαντέρ εξακολουθεί να μην ενδιαφέρει πραγματικά, φαίνεται, τους διάφορους κρατικούς φορείς, ούτε καν τους πλέον «ενδεδειγμένους». Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν το συμπεριλαμβάνουν στα είδη ταινιών που δικαιούνται να λαμβάνουν το περίφημο 1,5%. Υπήρξαν, εξάλλου, αξιόλογες πρωτοβουλίες που έγινε δυνατόν, τα τρία τελευταία χρόνια, να υλοποιηθούν, όπως αυτή του μικροφίλμ, που έδωσε μια σειρά από λίγο ως πολύ πετυχημένες ταινίες μυθοπλασίας μικρού μήκους, αφήνοντας, όμως, κι αυτές απέξω το ντοκιμαντέρ μικρού μήκους. Κι αυτό παρόλες τις έντονες φιλικές ενστάσεις μας στους εισηγητές τους, που δεν καταφέραμε να τους πείσουμε ώστε να συμπεριλάβουν και μερικά ντοκιμαντέρ, στον ετήσιο διαγωνισμό και προγραμματισμό τους. Αλλά και το πρόγραμμα «Τεκμήριο» για μεγ...

Γιορτής «μικρομηκάδων» συνέχεια και τέλοςτου Δημήτρη ΧαρίτουΣτο προηγούμενο τεύχος του Αντί επιχειρήσαμε μια πρώτη προσέγγιση της φετινής διοργάνωσης του φεστιβάλ, όταν αυτή βρισκόταν ακόμα στα «μισά του πλου». Τώρα, μετά την απονομή των βραβείων και την εορταστική λήξη, μπορούμε να ολοκληρώσουμε την περιδιάβαση και το σχολιασμό των υπολοίπων ταινιών από εκείνες που παρουσιάζουν αξιολογικά στοιχεία, έστω και αν αυτά συνυπάρχουν και με αρνητικά.Σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση, για να ξεκινήσουμε κιόλας, ανήκει η ταινία του Κωστή Μεγαπάνου, Νέα Τάξη. Το πομπώδες, ο μελοδραματικός εστετισμός, η υπερβολή συγκατοικούν με το ουσιαστικό, την καίρια δηλαδή στιγμή, καταλήγοντας σ' έναν κινηματογραφικό πολτό. Τελικά, απέμεινε η απορία για το τι καταδίκαζε και τι υπερασπιζόταν αυτό το πάτσγουωρκ προθέσεων. Και είναι κρίμα γιατί σημαντικό μέρος της κινηματογραφικής πρώτης ύλης είναι όντως σημαντικό. Αλλά και το Μια φωνή... μια πόλη..., του Σάββα Καρύδα, διασκευή του γνωστού μονόπρακτου του Ζάν Κοκ...