Έμαθαν πώς να το πουν, αλλά δεν ξέρουν τι να πουνΥπάρχουν ευκρινή σημάδια που δείχνουν ότι το δραμινό φεστιβάλ μπήκε για τα καλά στη φάση της ενηλικίωσης, ξεπερνώντας ακόμα και αυτόν τον ρητορικό (μαζί και ρομαντικό) χαρακτηρισμό του ως 8εσμού. Φυσικό αυτό, αφού σ' αυτή τη φάση, στο ώριμο σώμα της διοργάνωσης προσφύονται και οι «αμαρτίες» της. Αυτά έχουν οι «ωριμότητες»...του Δημητρη ΧαρίτουΤούτη η διοργάνωση, που ξεκίνησε πριν 24 χρόνια με λογική την αδυναμία να προβλέψει σε βάθος χρόνου τη σημερινή «υπερτροφία της», είναι υποχρεωμένη να συνεχίσει το χωρίς αμφιβολία χρήσιμο έργο της υπηρετώντας ταυτόχρονα τη δισυπόστατη φύση της: του «αγαπησιάρη» τροφού των νέων κινηματογραφιστών και του «μηχανισμού» εξυπηρέτησης αλλότριων προς την Έβδομη Τέχνη σκοπιμοτήτων. Ας πούμε, τίποτα το καινοφανές. «Όλη η Ελλάδα -κατά Διονύση- απέραντη παράγκα...». Αυτό πάντως που φτάνει στην αίσθηση και στα μάτια των πολλών, οι οποίοι, στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν έχουν κανένα λόγο να τα περνάνε όλα από το ψ...

Δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι ο Ξανθόπουλος είναι Ο ντοκυμαντερίστας κι ένας δημιουργός με τη γνωστή έννοια του ότι κάνει πάντα την ίδια (πλούσια) ταινία. Αυτή τη φορά επεμβαίνει η τηλεόραση και τον κάνει λίγο πιο αυστηρό αλλά εξαίρετα πυκνό με αποτέλεσμα δύο ή τρία πρόσωπα να φαντάζουν στα μάτια μας σαν τοπία. Το θέμα είναι κι εδώ η μετανάστευση, αλλά η πιο αποσιωπημένη, η λιγότερο παραδεκτή που υπάρχει. Οι ιστορίες που ακούμε είναι πιο συναρπαστικές απ' το Mπλέηντ Ράνερς. Η διαδρομή που παρακολουθούμε στο εισαγωγικό κομμάτι έχει κάτι από την αίσθηση του λαβύρινθου. Πράγματι, πώς να κάνεις ένα φιλμ για αυτούς που αυτοεξορίζονται στην ίδια τους τη χώρα, χωρίς να μεταφέρεις ένα συναίσθημα μόνιμης όσο και εσωτερικής φυγής; Ο Ξανθόπουλος το καταφέρνει όχι μόνο γιατί έχει μελετήσει το αντικείμενό του αλλά και γιατί ο κινηματογράφος γι' αυτόν δεν είναι εικόνες που μαζεύεις αλλά μάλλον εικόνες που σπέρνεις και θερίζεις. Οι προηγούμενες ταινίες του προετοίμαζαν τα Τουρκοβούνια αλλά η τελευταία...