Το 22ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (5-11 Οκτώβρη), έληξε με την άνιση και άδικη απονομή των βραβείων. Ή κριτική επιτροπή του θεσμού, λειτουργώντας συμβιβαστικά, κατακερμάτισε κυριολεκτικά τα βραβεία και τα μοίρασε με κριτήρια τελείως αντί-κινηματογραφικά, δίνοντας στον καθένα από τους συντελεστές των ταινιών κι από λίγο. Δίκαια λοιπόν ή τελετή της απονομής ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών τόσο ανάμεσα στους διαγωνιζόμενους σκηνοθέτες ("βραβευμένους" και μη) όσο και ανάμεσα στο κοινό πού παρακολούθησε την εκδήλωση, το οποίο παγιδευμένο μέσα στη σύγχυση πού επικράτησε, μοιράστηκε σε διάφορες αλληλοσυγκρουόμενες στις αντιδράσεις και τα γούστα ομάδες.Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανέρωτο. Κάθε χρόνο σχεδόν, ή μεροληπτική κρίση της κριτικής επιτροπής (τα περασμένα χρόνια υπερτερούσαν στη σύνθεση συντηρητικά στοιχεία και οι αποφάσεις τους ήταν προς όφελος της Ιδεολογίας του κυβερνώντος κόμματος) ξεσήκωνε βίαιες αντιδράσεις και ή πενιχρή πολιτιστική βιτρίνα πού είναι αυτό το μεγ...

Έλα να σου πω... της Κατερίνας ΦιλιώτουΕπιλέγει και σχολιάζει ο Λευτέρη ΞανθόπουλοςΟ Γιάννης και η Σοφία είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια. Η ζωή τους κυλάει ήρεμα, μέχρι που η Σοφία, εκείνο το μοιραίο πρωινό, περνάει από τον υδραυλικό για τον χαλασμένο θερμοσίφωνα. Επιστρέφει αναστατωμένη στο σπίτι κι εκεί, μπροστά στον άντρα της, την έφηβη κόρη της Μαρία και την οικογενειακή τους φίλη Πέπη, αποφασίζει να μιλήσει: - θέλω να σας πω κάτι.. Γιάννη, άκου, σήμερα χωρίς να το θέλω μου συνέβηκε... Δηλαδή το έκανα... Κατάλαβες; - Όχι. - Γιάννη σήμερα το πρωί, εγώ πήγα μ' έναν άλλο άνθρωπο... Δεν το περίμενα ποτέ, δεν το 'θελα, μου βγήκε... Η λειτουργία του κινηματογράφου στηρίζεται στις δύο μαγικές λέξεις, ευφορία ή δυσφορία. Καθώς βγαίνεις από την αίθουσα, η ταινία της Κατερίνας Φιλιώτη σε ακολουθεί και επιμένει να τη θυμάσαι.Το Έλα να σου πω, με πρωταγωνίστρια την Ντίνα Μιχαηλίδη, προβλήθηκε στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ μικρού μήκους και απέσπασε το θερμό και παρατεταμένο χειροκρότ...